Vanmorgen stapten weer zo'n 200.000 thuiszorgmedewerkers op de fiets, in hun auto, op de brommer om hun cliënten op te zoeken. Zieken en verzorgingsbehoeftigen thuis konden er weer op rekenen dat ze zouden worden gewassen, geholpen met het aankleden en met het ontbijt. Er zijn medicijnen verstrekt, wonden opnieuw verbonden, steunkousen aangetrokken. Voor vele cliënten was de wijkverpleegkundige of de ziekenverzorgende de eerste persoon die ze in levende lijve zagen.
Vaak ook is zij 's avonds pas weer de volgende en tevens de laatste voor die dag.
De wijkverpleegkundige is voor veel mensen de laatste persoon die zij in dit leven zien en spreken. Of degene die de partner, die na 50 jaar huwelijk alleen achterblijft, als eerste opvangt.
De wijkverpleegkundige is degene die de huisarts overhaalt om toch nog voor het weekeinde even langs te komen. Al is het alleen maar om het hoogbejaarde paar gerust te stellen. Zij is degene die met die moeder praat die al zo lang voor haar chronisch zieke kind moet zorgen en het soms even helemaal niet meer ziet zitten. Degene die, stiekum, want het mag niet van het CIZ, toch snel even het hondje van die oude vrouw uitlaat. Datzelfde hondje dat ervoor zorgt dat deze dame lol heeft in dit leven. Of, ook weer stiekum, want ook dit mag niet, een stukje kaas meeneemt van bij die kaasboer in de stad waar het mannetje niet meer komt.
Het zijn de thuiszorgmedewerkers die het ook wel begrijpen dat veel cliënten geen koffie meer aanbieden, omdat hierdoor de eigen bijdrage omhoog gaat. De verzorgende is immers langer binnen en dat kost geld. Maar diezelfde verzorgende komt dus vaak thuis met een enorme dorst, want ze heeft nergens iets aangeboden gekregen. Toch stapt ze de volgende avond weer op de fiets om haar cliënten op te zoeken.
Het zijn ook die wijkverpleegkundigen en verzorgenden die vaak naar de crematie gaan van de cliënt die ze zolang hebben verzorgd. En altijd in hun eigen tijd. Uit betrokkenheid.
Of die ongerust de wijkagent bellen omdat een cliënt alweer niet open doet. Bij de buren aanbellen om te vragen of zij iets weten. Die de kinderen bellen.
En ondertussen een gaasje op de wond vervangen. In een benauwde douche iemand wassen en zelf hierbij kleddernat worden. Een bed opmaken. Een incontinente zieke verschonen. Al die handelingen uitvoeren die wel worden geïndiceerd.
Het is thuiszorgdag.
Laten we trots zijn op al die kanjers....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten