De V200

De V 200

"Kijk! Een V200!"

Iedereen stoof overeind en kroop bij het raam waarachter de V200 te zien was.

"Mooi, maar het zijn niet de oorspronkelijke kleuren."
"Het is een type met een afgeplatte neus. Die zie je niet vaak."

Voor iedereen die de taal niet begrijpt, de V200 is een locomotief. Het publiek een verzameling mannen die opgewonden alle ins en outs van dit type met elkaar bespraken. Ze wisten er allemaal bizar veel van.

Wij, Anita en ik, waren tussen hen terecht gekomen naar aanleiding van een advertentie, maanden geleden, in een Gouds suffertje. Een dagtrip naar Königswinter, in een heuse stoomtrein. Dat leek ons een keer wel leuk.

Vandaar.

Het was een lange rit. Soms stopten we. Er moest bijvoorbeeld water worden ingenomen (stoomtreinen zijn dorstige wezens) of er kwam een andere stoomlocomotief voor de trein (het zijn dames op leeftijd, dus enige zorgzaamheid is geboden). En bij al die gelegenheden, stroomde de trein weer leeg en liepen al die mannen als gekken naar voren, naar de locomotief. In dikke rijen verzamelden ze zich schuin voor hun beroette en stinkende object van liefde en werd ze bekeken, gefotografeerd en becommentarieerd.

Prachtig om te zien: de kerels die vaak alleen maar langdurig en intensief naar de locomotief staan te kijken. Zonder commentaar. Handen in de zakken. Soms zie je een boer op precies dezelfde wijze naar zijn koeien kijken.

Het is pure liefde.

Wij deelden die liefde niet.

Niet dat ik niks heb met stoomtreinen, maar dat is meer belangstelling. Ik vind het leuk en een dag met een stoomtrein rijden is aardig. Maar dan hoeft het voor enkele jaren niet meer. Wij vormden dus vreemde eenden in de bijt. Dat werd onmiddellijk haarfijn aangevoeld. Als iedereen naar een raam stoof, sloeg ik de pagina van mijn krant om. Wanneer iedereen de locomotief fotografeerde, nam ik een plaatje van al die fotograferende mannen of van de omgeving.

Soms, op de televisie, worden ze geportretteerd, mensen die de meest onvoorstelbare detailkennis over een zeer specifiek onderwerp kennen. Zeg, locomotieven: serienummers, uitvoeringsverschillen, ombouwingen, kleuren, fabrikanten, waar ze hebben gereden, en ga zo maar door. Onontkoombaar worden ze een beetje als zonderling neergezet.

Gister waren wij de zonderlingen. Meewarig bekeken door al die kerels. Sommigen met een conducteurspet uit een ver verleden van een allang opgeheven spoormaatschappij op het hoofd.

Ze hadden gelijk.