Die vogel bij ons in de straat, heeft het begrepen.
Wanneer de eerste zonnestralen voorzichtig door het duister prikken, zwelt zijn keel en begint hij te tjilpen. Dit houdt hij vol totdat de zon weer achter de horizon is verdwenen.
Hij maakt dus lange dagen.
En geloof maar niet dat hij pauzes houdt. Hij gaat gewoon achter elkaar door.
Ik heb géén idee hoe hij zichzelf in leven houdt, maar zijn territorium is veilig gesteld. En daar gaat het allemaal om. Want dáár houden de vrouwtjes weer van: een zeker bestaan.
Ik heb het natuurlijk over vogeltjes.
Het kreng tjilpt en tjilpt en tjilpt en tjilpt. Hij laat zich door niemand of niets verjagen. Het enige wat zal helpen om hem de snavel te snoeren, is een lekkere vrouwtjesvink die een avontuur met deze rakker wel ziet zitten.
Zolang zij zich nog niet heeft aangemeld, schreeuwt hij de longen uit zijn lijf.
Hij is vrijwel de enige. Soms hoor je wat voorzichtig getjilp van verder uit de straat, maar die maakt geen schijn van kans tegen onze supertjilper. Wat een machtig geluid weet deze te produceren.
Blijkbaar hebben deze vogeltjes, hoe klein ze ook zijn, nooit last van een zere keel. Ik heb tenminste nog nooit een vinkje horen hoesten. Ook blijft het geluid continu dezelfde schrille, maar heldere klank houden. Geen spoor van een versleten, rood aangelopen keel. Geen last van angina pectoris of een ordinaire verkoudheid: hij zit toch maar de hele dag buiten op een tak, in weer en wind. Niks.
Geen spoor van vermoeidheid.
En dat al bijna de hele week door.
Een echte machotjilper.
Veel vrouwtjes trekt hij nog niet. Die laten zich niet zien.
Je zou denken, dan gaat hij wel een toontje lager zingen. Maar nee. Hij zet alles op alles. Het moet en zal gebeuren. Ook al moet hij ze helemaal uit het park weglokken. Dat is wel een paar honderd meter van hier.
Opeens...
is het stil.
Een bijna enge stilte.
Heeft hij een vrouwtje gestrikt of is hij dood neergevallen?
Het is doodstil, maar dan begint het weer.
Eerst nog zachtjes en dan zwelt het geluid weer aan.
Ze is doorgevlogen.
Dat moest hij toch even verwerken...
