Een leider sterft

Terwijl we in ons deel van de wereld wat in elkaar zakken en ons overgeven aan de grijze, koude, zielloze dagen tussen kerst en nieuwjaar, wordt de andere zijde van de aardkloot geconfronteerd met gebeurtenissen die een voortdurend ingrijpen van hogere machten doet vermoeden.

Het sneeuwt in PyongYang.

Nu sneeuwt het rond deze tijd van het jaar wel vaker, ook daar, maar de grote leider is óók dood. Dat sneeuwen kan dus geen toeval meer zijn. Communistisch regime of niet, hier moeten wel hogere machten aan het werk zijn. Verder is al het bijgeloof natuurlijk verboden.

Niemand kan beweren dat ze in Noord Korea consequent willen zijn. Het enige thema dat er werkelijk toe doet is macht. Dat geldt voor alle dictators: Birma, Syrië. En van die militairen in Egypte moet ik nog zien hoe ze de macht met het volk gaan delen. Voorlopig heeft de macht daar geen gezicht en dat is eigenlijk nog veel enger: je hebt geen idee wie nou precies welk touwtje in handen heeft.

Ik heb mijn hele leven doorgebracht in het vrije westen. Natuurlijk, ook deze vrijheid is relatief en, natuurlijk, de vrije wil bestaat niet en...maar ik heb toch nog altijd sterk het idee dat dit soort overpeinzingen erg te maken hebben met de vrijheid in ons deel van de wereld.

Gefascineerd kijk ik naar de beelden van de begrafenis van de grote leider. Zijn zoon, hij wordt nu de grote opvolger genoemd, loopt schijnbaar onbewogen naast de auto waarop de lijkkist is gezet. De onbewogen beweger, zo noemden de Grieken ooit de goddelijke macht die het leven in werking zette. Vindt hij vast mooi, want ze hebben daar wel iets met mythologie, goden en helden. De menigte aan de kant van de route leeft zich helemaal uit in haar verdriet. In wanhoop stampen en krijsen ze. Ze kijken overigens allemaal ook in de camera en nergens zie ik tranen. Zou ik, als grote opvolger, toch niet prettig vinden.

Maar goed, iedereen belazert elkaar, ze weten het en hebben blijkbaar met elkaar afgesproken dat het zo hoort.

Aan de andere kant...

Afgelopen week ging er nog een leider dood: Vaclav Havel.

Ooit verzette hij zich tegen een totalitair en repressief regime in zijn land. Het grootste deel van zijn leven bracht hij door in de gevangenis. Diezelfde regimes in het oosten van Europa verzorgden regelmatig massale parades waarin het volk, jeugdgroepen, het leger, kilometerslange rijen met arbeiders hun kelen schor schreeuwden om de wereld duidelijk te maken hoe gelukkig ze waren.

Havel was bij die massale bijeenkomsten nergens te zien.

Maar hij was er.

Ergens.... 








 

Niks natuurbeheer: een irrigatiedeskundige irrigeert....

nu tref je in het bos opeens een betonnen rand aan: het restant van een perron

Het was kerst. Onze kinderen lagen met 25 graden Celsius aan een strand in Nieuw Zeeland; wij keken elkaar aan. Wat doe je met kerst? We besloten tot een wandeling. We hadden nog een wandeling liggen over een aantal landgoederen in de omgeving van Zeist. Dat leek ons wel wat.

Landgoed Bornia en landgoed Heidestein zijn zonder twijfel lichtende voorbeelden voor onze staatssecretaris als het gaat om natuurbeheer. Heidestein werd rond de eeuwwisseling 1900/2000 eigendom van de heer Wetstein Pfister, een ingenieur uit Oostenrijk. Hij was irrigatiedeskundige.

En wat doet een irrigatiedeskundige?

Die begint met irrigeren.

Het zanderige stukje grond wat hij bij Zeist had gekocht, de Utrechtse heuvelrug bestond toen nog voornamelijk uit woeste gronden met zandverstuivingen en eindeloze heidevelden, begon hij voortvarend van water te voorzien. Hij plantte bossen, naaldbomen want die groeien ook op zanderige grond en later kwamen hier nog loofbossen bij. Stukje bij beetje werd het oorspronkelijke landschap weggedrukt door de fantasievolle geest van deze heer Wetstein Pfister. Geen actiegroepen die protesteerden of lastige buren die bodemprocedures begonnen, de vele zeldzame zandhagedissen en alle wilde geiten en heideschapen stierven een eenzame dood. Geen haan die hier naar kraaide. Staatsbosbeheer, natuurmonumenten, stichting Das en Boom, het waren fenomenen van een nabije toekomst maar vooralsnog zwaaide je de scepter als je geld genoeg had of een familiaire afkomst die je naam een gouden randje gaf.

Wetstein Pfister bakte ze nog bruiner. Hij legde een spoorlijn aan over zijn landgoed. Een smalspoor weliswaar, maar toch. Het kleine stoomtreintje tufte zijn dochters naar de verschillende perronnetjes op het land zodat ze hun mooie laarsjes niet vuil hoefden te maken in de modder.  Die spoorlijn is al lang weer verdwenen. Nu tref je midden in het bos opeens een betonnen rand aan of zie je over een heuveltop een rij eenzame pijlers staan.

Restanten van een fantasie van een rijke ingenieur uit Oostenrijk. Ook hij en zijn familie zijn alweer lange tijd uit zicht. Het landhuis brandde in 1939 tot de grond toe af.

We hebben heerlijk gewandeld. Door de bossen en de kleine stukjes heide die zijn overgebleven. Staatsbosbeheer is inmiddels de baas van het landgoed.

Dat moeten we weten: hele stukken bos zijn alweer weggezaagd, zodat er opnieuw zandverstuivingen kunnen ontstaat.

Want zo is het altijd geweest,

Mijnheer Wetstein Pfister....