We werkten al jaren met deze woningbouwcoöperatie samen. We hadden mooie dingen gedaan in de verschillende seniorencomplexen die zij bezaten. We hadden plannen ontwikkeld voor de verschillende verzorgingshuizen. Nu wilden we onderzoeken of zij voor ons het verpleeghuis nieuw konden bouwen. Zij zouden dan ook eigenaar worden van de grond en de stenen.
De eerste afspraak vond plaats in ons hoofdgebouw. Het werd een wonderlijk gesprek. Om de één of andere reden werd het namelijk geen gesprek. Zij riepen wat en wij riepen wat. Er zat nauwelijks relatie tussen wat de één of de ander riep. Alleen maar stenen in de vijver. We voelden het allemaal en we gingen dan ook verwonderd uit elkaar.
De tweede afspraak hadden we in het hoofdgebouw van de coöperatie. Er schoven van hun zijde nog wat deskundigen aan. Allemaal mensen met veel verstand van bouwen. Ze presenteerden een plan en wij keken verbaasd toe. We begrepen het hele plan niet. Dit ging niet over een verpleeghuis. We maakten deze opmerking.
"Maar wat is nu eigenlijk een verpleeghuis? In mijn optiek een verzameling woningen met een gymzaaltje."
Sprak één van hun deskundigen. We keken elkaar aan en we begrepen dat dit niet ging werken. Als we dit samen wilden doen, dan was er een veel intensiever traject nodig. Dit was te snel.
Beide bestuurders begrepen het hiaat. Ze dronken er samen nog een glas op en besloten tot een iets lagere versnelling. Maar wel samen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten