Helpende verhalen

Tibetaanse gebedsvlaggen geven hun verhalen mee aan de wind.
Voor wie het horen wil ...

Mijn opa was een meesterverteller. Hij deed dat ook nog het liefst op lokatie.

Zo woonden wij, in mijn vroege jeugd, aan de rand van bos, duin en de zee. Mijn opa kwam met mijn oma regelmatig op een oude brommer helemaal uit die grote stad Amsterdam naar ons toe. Hij nam ons, mijn broer en mij en vaak ook ons kleine zusje, mee naar buiten.

Ergens, voorbij het bos, in een beschut duindal, lag een klein houten huisje. Het was het huis van Paulus de Boskabouter, aldus mijn opa. Terwijl we weggekropen tussen bosjes naar het huisje keken, vertelde hij de verhalen van Paulus.

Steevast zag mijn opa opeens Paulus lopen. Hij wees opgewonden en wij renden dan die kant op. Natuurlijk was Paulus altijd sneller dan wij waren. We zagen hem nooit.

Maar twijfelen aan de waarneming van opa, dat kwam niet in ons op.

Afgelopen weken begon ik op www.blogkermis.be een blogkermis. Als thema gebruikte ik "helpende verhalen".

Een blogkermis is een manier om de blogs van verschillende bloggers rond een bepaald thema, te bundelen.

De reacties waren overweldigend.

Twee.

Ik bedoel dit niet cynisch.

Als eerste meldde zich een wat agressieve dame uit Leuven die mij vertelde "niet te geloven in verhalen". De tweede was een inzending. Een goed verhaal. Een dame die vertelde over haar ontwikkeling als ondernemer. Ze kwam uit een milieu waar ondernemen en risiconemen "not done" waren. Desondanks wist ze haar lijn te volgen en groeide uit tot ondernemer.

Prachtig. Helaas bleek ze haar verhaal weer te hebben verwijderd toen ik tot publicatie wilde overgaan. Jammer.

Het tweede verhaal raakt namelijk precies mijn punt. Een verhaal schetst een werkelijkheid die de lezer of degene die het moet aanhoren, moet verbeelden. Het is niet zijn of haar werkelijkheid. Dat vraagt dus creatief vermogen en visie. Er ontstaat in de toehoorder of lezer een beeld. Iets wat hem of haar al of niet raakt. Raakt het, dan beweegt het. Zij ontdekte een verhaal in zichzelf en creëerde een werkelijkheid. Haar omgeving hield zich doof, maar zij had haar weg te pakken.

Die eigenschap. Die boeit me. Het geeft de mogelijkheid voor mensen om elkaar te inspireren. Te bewegen.

Ik heb met vele bestuurders van zorginstellingen samengewerkt. Velen van hen waren bureaucraten. Goede bestuurders met veel oog voor de bedrijfsvoering, maar ze inspireerden niet. Een enkeling was visionair. Die vertelde zijn of haar verhaal over hoe hij/ zij de toekomst zag. Hoe hij/ zij het bedrijf vorm wilde geven. Over de richting die we zouden moeten gaan.

Die krijgen mensen in beweging.

Die zien Paulus de Boskabouter. Die zien die dementerenden thuis die worden omringd door buren, kinderen en hulpverleners. Als vanzelfsprekend onderdeel van ons bestaan.

Maar als wij die kant op hollen, dan zien we het nét niet...