De vrouw zat op een stoel voor het raam. Ze keek naar buiten. Ze was oud. Haar grijze haar was opgestoken. Haar kleding zag er verzorgd uit. Haar handen rustten in haar schoot.
Ze keek niet op toen we binnenkwamen. We gaven haar een hand. Ook toen keek ze ons niet aan. Ze trok haar hand snel weer terug en staarde weer naar buiten.
Haar man kwam de kamer binnen met een dienblad met koffie. Hij begon ontspannen tegen ons te babbelen. Ondertussen deed hij melk en suiker in een kopje en hielp de vrouw bij het raam met het drinken van een kopje koffie.
De man was 92 jaar oud. Zijn vrouw dementeerde al bijna 10 jaar. De thuiszorg kwam 2 keer per dag en 2 keer per week hielp een dame hem met het appartement.
De officiële term is mantelzorger. Voor mij is hij een held.
De ingang was zo'n systeem van twee opeenvolgende schuifdeuren. De tweede deur, de hal van het verpleeghuis in, ging pas open als de eerste deur, de buitenlucht in, was gesloten. Voor mij stond een man. Hij was lang en stond wat gekromd. Hij reageerde mompelend op mijn groet, maar bleef gespannen, pal voor de tweede deur, staan wachten. Toen deze zich opende, schuifelde hij de hal in. Voetje voor voetje. Zijn blik strak gericht op de gang waar hij naar toe moest, de gang naar de dagverzorging. Voetje voor voetje.
Ik passeerde hem. Ik moest op de derde etage even iets afgeven, tussen twee afspraken door. Ik had dus een beetje haast en beende snel verder. Ik negeerde de lift en stormde de trap op. Hijgend kwam ik later weer de hal inlopen.
De man schuifelde nog steeds voetje voor voetje door de hal. Hij was nu bijna bij het liftenblok.
De officiële term is Parkinsonpatiënt. Voor mij is hij een held.
Ze kwam nerveus mijn kantoor binnen. Ze stamelde wat en frommelde met haar handen. Ze had een klacht en wilde de directeur spreken. Dat had ze nog nooit gedaan, maar het zat haar hoog.
Ik had haar natuurlijk direct kunnen verwijzen naar de klachtenfunctionaris. Die zat een deur verder en zou onmiddellijk bereid zijn om haar verhaal aan te horen.
Ze was ver in de tachtig en op die leeftijd stap je niet zomaar de kamer van de directeur binnen. Dan is er iets gebeurd. Mogelijk had ze al verschillende keren op de gang voor mijn deur gestaan en was ze weer omgedraaid. Nu had ze, tot haar eigen verbazing, aangeklopt en ze had de deur open gedaan.
Ze gaf al jaren lang de bloemen water op een afdeling. Dit was ze blijven doen nadat haar man, nu al vele jaren geleden, was overleden. Er moesten nodig eens nieuwe plantjes komen want de lucht op de afdeling was zo droog. Ze verpieterden gewoon. Ze had hierover al een paar keer iemand aangesproken, maar er gebeurde maar niks.
De officiële term is vrijwilliger. Voor mij is zij een held.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten