"Kijk, nu zet ik hier nog een paar flessen neer."
De man keek op om te controleren of de cameraman zijn bewegingen wel volgde. Dat deed deze niet. De camera maakte een opname van het geheel: een deur waarvoor de man een stoel had geplaatst, zodat deze de deurklink omhoog duwde; een balk over de breedte had gehangen in een paar muurklemmen aan weerzijde van de deur en bovendien een touw wat in een ingewikkeld patroon nog eens via grote spijkers in de deurpost, voor de deur was gespannen. Op de stoel kwamen dus de flessen. Die zouden onverbiddelijk op de grond vallen wanneer een onverlaat toch probeerde de deur te openen.
De cameraman werd meegenomen naar de voordeur. De man vertelde trots dat hij de deur had vervangen door een plaatstalen geval. Het slot was een ingewikkeld mechanisme geworden met een verankering zowel boven als onderaan de deur. Een soort kluisdeur.
Inmiddels had zich ook de vrouw des huizes bij het geheel gevoegd. Wat zurig merkte ze op dat de deur een keer was dichtgevallen toen ze beiden aan de buitenkant bezig waren. De brandweer was eraan te pas gekomen om het echtpaar weer toegang tot hun huis te geven.
"Awel", merkte de man op, "maar toen ze via het keukenraam binnen waren geklommen, hoefden ze alleen nog maar dit te doen."
Hij demonstreerde trots hoe soepel de immens zware deur openging.
De vrouw ging onverbiddelijk verder. Ze vertelde hoe ze vroeger beiden samen regelmatig op stap gingen. Dansen, een lezing, de bioscoop. Dat gebeurde nu al jaren niet meer. Ze waren altijd thuis en altijd binnen. Als ze nu nog maar een hondje had gehad, ze hadden ook al geen kinderen. Maar ja, haar man hield niet van honden. Bitter vertelde ze dat het door de eigenaar van het appartementencomplex verboden was om dieren in huis te nemen. Maar inmiddels hadden verschillende mensen op de trap toch dieren: een hondje, een kat, een vogel. Haar man was de schrik van het trappenhuis, ging ze door, hij bullebakte iedereen af die met een huisdier de trap opliep. Hij hield van orde.
Zijn orde.
De man hoorde het relaas van zijn vrouw glimlachend aan.
Zo was het.
Ze was ongelukkig. Maar gelaten.
De man liep naar de garage. Deze was zo ingewikkeld afgesloten, met extra pennen en balken, dat de auto vrijwel nooit meer naar buiten werd gereden. Maar die auto kon tenminste niet gestolen worden.
Of er ooit iets gebeurd was? Een inbraak? Nee, gelukkig niet, maar je kon je maar beter voorbereiden.
In het laatste shot bleek het echtpaar een autoalarm te hebben gekocht. De man had het alarm in de auto gemonteerd. Helaas, door de beperkte ruimte in de garage en het voortdurende nerveuze gefriemel van het echtpaar waarbij ze steeds weer controleerden of alles wel goed was afgesloten, bleef het alarm maar afgaan.
"Nu zijn we ook nog bedrogen", jammerde de vrouw.
Striptease, Canvas, donderdagavond 22.25 uur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten