Eén van de mooiste attracties in Parijs is de Mona Lisa.
Alhoewel ze kan strijden om deze eer met de Venus van Milo.
Gelukkig staan beide dames in het Louvre. Wel een flink stuk van elkaar verwijderd want anders wordt het haat en nijd tussen beiden.
Ze verschillen nogal in leeftijd, ruim 1600 jaar, maar dat doet niets af aan de status van schoonheid die beiden omkranst. Ze hebben wel verschillende wapens, de één verleidt ons met een wat geheimzinnige glimlach, de ander gooit vrij plompverloren haar borsten in de strijd. Het effect is hetzelfde, enorme menigten bijna hysterische bewonderaars drommen zich voor hen en staren naar ze. Soms staat er een gids bij die, volstrekt zinloos, probeert nog iets over hun achtergronden te vertellen.
Niemand luistert.
Vrijwel iedereen houdt een fototoestel, GSM of, sinds enkele jaren een Ipad of andere tablet omhoog en fotografeert de dame in kwestie. Zoals zowel Mona als Venus al ettelijke miljoenen keren gefotografeerd moet zijn en deze foto's zijn massaal en gratis van internet te plukken. Toch maakt vrijwel iedereen zijn eigen foto.
Het liefste met iemand ervoor: moeder, vrouw, vriendin.
Zodat thuis nog eens stiekum kan worden beoordeeld op welke punten het gefotografeerde eigen object van liefde faalt ten opzichte van de eeuwige schone.
Stiekum, want hardop zal steeds worden geroepen dat hij toch liever zijn eigen vrouw of vriendin heeft of dat zijn moeder er nog altijd een stuk beter uitziet.
Leugenaars.
Want dat is waar het toch de meesten om gaat. Mooi is dat zichtbaar bij Venus. Een beeld. Driedimensionaal. Je kan er dus omheen lopen.
Doet niemand.
Iedereen staat aan de voorzijde.
De kunstenaar, die haar creëerde, had haar net zo goed kunnen tekenen. Had hem een heleboel moeite bespaard. Niemand is geïnteresseerd in de achterzijde. Alhoewel die ook zeker het bekijken waard is.
Maar dat vind ik.
Een paar dagen voordat ik naar het Louvre ging, hoorde ik op de radio dat enkele Italiaanse archeologen
het, naar hun overtuiging, lichaam hadden gevonden van de vrouw die ooit voor Leonardo da Vinci had geposeerd. Dat schilderij zou uiteindelijk als "Mona Lisa" of "La Joconde" de sterrenstatus verwerven.
Die arme archeologen hebben er niets van begrepen.
Dat interesseert geen hond. Mona Lisa heeft h-e-l-e-m-a-a-l niets meer te maken met de dame die ooit voor haar model heeft gestaan. Al was het de koningin van Sheba of de hoer van Babylon geweest, Mona Lisa is de Mona Lisa. En niemand anders.
Het ergste was nog dat ze erbij vermelden dat vlakbij het skelet van deze dame, de restanten van haar kinderen lagen. In een klooster....
De Mona Lisa heeft geen kinderen en heeft al helemaal niets met een klooster te maken.
Stiekum denk ik: "Wat als het schilderij van de Mona Lisa nu eens hangt tussen die honderden, overigens prachtige schilderijen in de Italiaanse zalen van het Louvre?"
Zou dan iemand van die dagelijkse horde haar hebben opgemerkt?
Ik weet het zeker: die ene die haar opmerkt, is ook degene die beslist anders naar zijn geliefde kijkt.
Die vergelijkt niet maar kijkt... en ziet....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten