Vaccinatie

Vanmorgen was het dan zover. Ik mocht mijn eerste vaccin halen.

Velen vroegen mij afgelopen week met welk vaccin ik zou worden ingespoten. Ik wist het niet en het kan me niet schelen. Corona moet de wereld uit en dat lukt alleen als we ons massaal laten vaccineren.

Het bleek Pfizer te zijn.

Prima.

Het bleek, op zijn Nederlands, tot in het uiterste detail georganiseerd. Ik kreeg een week geleden de uitnodiging en maakte direct online een afspraak. De afspraak werd via de mail bevestigd, als ook kreeg ik een sms ter bevestiging en nog eentje om te voorkomen dat ik dit moment zou vergeten.

Gewapend met een paspoort, de uitnodigingsbrief, de bevestiging en een zelf ingevulde medische verklaring, meldde ik mij bij de sporthal die tot prikcentrum was ingericht. Tot mijn verrassing stond er een aanzienlijke rij wachtenden, keurig op 1 1/2 meter van elkaar en met mondkapje op. Voor me stond een oudere man, leunend op een stok: pet op, sjaal om en warme jas aan. Zijn mondkapje hing onder zijn neus. Hij had het duidelijk warm.

Toen we, nadat we een lange gang, van tijdelijk tentdoek, hadden door geschuifeld, kwamen we dan eindelijk in de grote hal. Hier stond een vrolijk jong meisje ons op te wachten en, zoals in de Efteling de wachtrij door sprookjesfiguren wordt vermaakt, heette zij ons, gehuld in GGD-T-shirt, welkom. De instructies, 1 1/2 meter afstand, monddoekje, straks handen schoonmaken, vielen, ondanks haar opgewekte stem, als stenen in een vijver. Ook op haar afsluitende vraag, of er iemand corona of coronaklachten had, werd niet gereageerd. Ze verontschuldigde zich: "Ik moet het nu eenmaal vragen..."

Ik mocht doorlopen naar een balie en daar werd ik voor de eerste keer ontmaskert als Erik Zwart en ook mijn geboortedatum herkende ik. Ik mocht door en werd naar één van de vele rijen stoelen in de hal verwezen. Noch voordat ik ging zitten, kwam er opnieuw een dame op me af. Zij nam mijn paspoort van me af en liep een hok in. Nog geen drie tellen later kwam ze terug en vroeg mij mijn naam.

Ietwat geamuseerd herhaalde ik deze, waarop ze doorvroeg en ik ook nog mijn geboortedatum moest melden.

We waren het eens over mijn identiteit en ik mocht het hok in. Daar zat een tweede dame me op te wachten. Voordat ik ging zitten, vroeg ik of ze mij in mijn rechterarm wilde vaccineren: ik ben linkshandig. Ze reageerde verrast, maar welwillend en schoof haar stoel naar mijn andere zijde.

Nog voordat ik het in de gaten had, bleek het vaccin gezet. De dame stond op en vroeg mij naar mijn naam en geboortedatum.

Toch wat bevreemd, merkte ik op dat ik in de paar minuten dat ik nu binnen was, niet van identiteit was gewisseld. De dame bleek onvermurwbaar en herhaalde haar vraag. Ze legde uit dat ze zeker wilde weten dat ze het vaccinatiebewijs met het gebruikte vaccin aan de juiste persoon wilde meegeven. 

Hierna volgde het kwartier verplicht nazitten. Gelukkig kregen we een kopje koffie om de tijd wat te doden. Om me heen werd massaal de mobiele telefoon geraadpleegd op het wereld- of familienieuws. Ik maakte een selfie om het moment te markeren.

Ik heb mijn eerste vaccin en, mensen, wat ben ik opgelucht. Corona moet de wereld uit, zodat onze dochter met haar man en onze kleindochter in Nieuw Zeeland weer de wereld over kunnen naar Nederland. We lieten haar in 2019 gaan, op wereldreis, een coronacrisis met huwelijk en geboorte, geleden.

En o ja, ik weet nog een ding heel zeker:

Ik ben Erik Zwart, geboren op 26 juni 1962.