Angst.

de schreeuw - Edvard Munch

Eén van onze honden heeft de eerste zes jaar van haar leven vooral geleerd dat mensen onbetrouwbare rotzakken zijn.

Zes jaar is ongeveer de helft van een hondenleven.

Zes jaar waarin deze voormalige fokhond zat opgesloten, met 150 andere honden, in een schuur zonder daglicht, leefde in een betonnen bak waar ze haar behoefte moest doen. En waarin ze vooral de opdracht had om zoveel nesten per jaar te werpen. Die puppies werden natuurlijk weer voor grof geld verkocht.

Deze hond is dus vrijwel constant angstig. Ze is bang voor mij en ze zal mij nooit helemaal vertrouwen. En ze doet op een ontroerende wijze haar best om er toch gewoon bij te horen. Ze pist nog maar nauwelijks op de tegelvloer in onze huiskamer, ze blaft niet meer 's nachts en ze legt vaak haar kop in je schoot, bedelend naar even aandacht. Veel meer mogen we van haar niet meer verwachten.

Angst is een slechte raadgever, maar maak dat een 6 jaar oude Golden Retriever maar eens duidelijk.

Veel in onze samenleving is doortrokken met angst. Die huizenhoge vertrekbonussen, want je zal opeens zonder inkomen zitten; de idiote registratiesystematiek in de thuiszorg waarin iedere minuut moet worden verantwoord, want je zou eens 10 minuten teveel moeten betalen; de eis voor gedetailleerde 5-jarenplannen wanneer organisatieveranderingen worden ingezet, want ze zullen toch eens bedenken dat het ook met minder mensen kan. Op veel van deze fenomenen wordt heftig kritiek geleverd, vaak door leden van partijen in de tweede kamer. Veel van deze fenomenen hebben echter ook hun oorsprong in debatten die in diezelfde kamer worden gevoerd. Veel van die debatten komen weer voort uit misstanden die opeens werden ontdekt.

En zo houden we elkaar gevangen in een cirkel van angst.

En angst is een slechte raadgever.

Maar maak dat elkaar maar eens duidelijk.