De dagen gaan weer lengen. Verstokte atheïsten vieren op 25 december de zonnewende, minder principiëlen en gelovigen kerst. In de praktijk worden de symbolen en rituelen uit beide benaderingen onbekommerd door elkaar heen gebruikt. Hoe je het feest ook beleefd, een goed feestmaal hoort erbij. De symboliek vanuit de christelijke gedachte is niet zo duidelijk: een geboorte van een mensenkind in een stal waar de dieren de feestvreugde verhoogden door ontroerd voor het kind te buigen, niet door als maal te dienen. In geval van de zonnewende, het germaanse equivalent, is de symboliek helder: wanneer je in tijden van schaarste, de winter is voor samenlevingen zonder Jumbo en AH veelal een tijd van schaarste, moet je eten. Eten zoveel je kan. Dik worden, zodat je voldoende reserves opbouwt. Dik zijn was eeuwenlang een teken van welstand. Dikkerds verzekerden je van nageslacht. Dikkerds hielpen je de winter door.
Vervuld van al dit soort gedachten, deed ik onbevangen de deur open toen een dame had aangebeld. Ze wilde direct van start gaan, maar bedacht zich. Ze trok haar handschoen uit en stelde zich aan mij voor. Toen begon ze.
"U bent de eigenaar van die zwarte kat die door de buurt heen zwerft?"
Dat klopt. Eén van onze katten hield ons huis voor gezien toen we hier twee andere katten introduceerden. Nu hebben we over het algemeen zo'n 3 tot 4 katten in huis en al vaak hebben zich wisselingen in de populatie voorgedaan, maar dat is altijd probleemloos verlopen. Deze keer dus niet. Solo, zo heet de kat echt, vond de nieuwe huisgenoten maar niks en besloot zijn heil voortaan buiten ons huis te zoeken. Al vele keren probeerden we hem weer het huis in te halen, maar dat werd niks. Hij begon op zo een luide manier klagend te roepen, mauwen kon je het niet noemen, dat de haren je te berge rezen. Zodra hij ergens een gaatje zag, perste hij zich naar buiten en dan was hij weer voor een paar dagen uit beeld.
Tot overmaat van ramp begonnen verschillende mensen bij ons in de buurt zich het lot van deze zwerver aan te trekken. Ze begonnen hem te voeren. Dat voeren ging blijkbaar in die hoeveelheden, dat Solo steeds dikker werd. En, natuurlijk, steeds minder zin kreeg om zich bij ons te melden. Waarvoor zou hij?
Deze dame was één van die dierenliefhebbers die hem dus was gaan voeren. Dat was één keer leuk, twee keer, maar de derde keer begon hij op zijn klagende toon te vragen waar het eten bleef. En toch maar weer geven, dus Solo begon steeds meer te eisen. Tja, dan is het opeens niet zo'n leuk poesje meer. Niet zielig, maar vervelend en een probleem dat moet worden opgelost.
Dat kwam ze mij dus even duidelijk maken. Het is uw kat en u lost het probleem maar op. Anders, ze kon het niet nalaten, zorg ik wel dat hij in het dierenasiel komt.
We hebben hem vanmiddag maar opgezocht en op een zolderkamer bij ons thuis opgesloten.
Tja, zonnewende, kerstfeest, lichtfeest, iets met vrede....en we willen ook nog wel een keer lief zijn voor een mens of dier. Maar we willen er ook weer geen last van hebben. Niet met kerst, want dan willen we het vooral gezellig hebben.
In ons eigen kringetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten