Een beeld.

Ach, een droom voor Nederland...

Hiervoor zullen vele mooie woorden gevonden worden. Vele beelden beschreven en ze zullen vervuld zijn van goede wensen en bedoelingen. En bij heel veel van die verhalen, zal ik instemmend kunnen knikken. Dat is iets anders dan "liken", trouwens.

Ik heb niet zozeer een droom. Ik heb wel een beeld.

Alweer bijna 10 jaar geleden bezocht ik met mijn gezin Normandië. We stonden aan het strand van Omaha-beach en Utah-beach. We probeerden ons voor te stellen hoe duizenden en nog eens duizenden jonge kerels, zo ongeveer de leeftijd van mijn zoon nu, angstig naar dit strand waadden. Hoe velen al direct werden gedood door de aanhoudende beschietingen door de Duitse Wehrmacht. Hoe ze kruipend als slangen probeerden door het zand een obstakel te bereiken die even beschutting bood.

Even later dwaalden we over velden vol met witte kruizen. Rij na rij na rij na rij. Eindeloos. Namen. Leeftijden. Nationaliteit: Amerikaans, Canadees, Engels. Hier en daar een bosje bloemen.

In een boom vond ik enkele gebedskruisjes opgeprikt. Een klein altaartje voor de vrede.

Een altaartje uit de tijd dat het absolute geloof in een hogere macht begon te tanen: welke God kon al deze gruwel goedkeuren?

Ee altaartje door iemand die één van die jongens daar liefhad. Die dat wilde laten zien en zijn of haar gebedsketting in de boom had geprikt. Misschien een kreet, misschien gefluister.

Nog een paar dagen en het is 4 mei. In Gouda verzamelen we ons op de markt. Een mannenkoor zal het lied van de achttien doden zingen. Het graf van Toon Pille is dan al bezocht. Een verzetsman, gedood in 1944. Hij was 23 jaar oud. De leeftijd van mijn zoon nu...

Dat is mijn beeld.

Een gebedskruisje in een boom. Zacht gefluister.

Opdat we niet vergeten.