Mijn moeder in een tasje.

Daar liepen we. In de stromende regen.

Ik hield de paraplu op en mijn moeder zat in de tas.

Ik was nog geen kwartier binnen geweest.

Ik moest aanbellen en er klonk een stem. Ze legde me uit dat ik door de deur, een trap moest afdalen. Daar zou zij mij tegemoet komen.

Aldus.

Ik daalde af in de kelder van het crematorium en een dame wachtte mij inderdaad op. Ze begeleidde me naar een ruimte waar het volstond met vitrinekasten.

Urnen.

Ze zijn er in alle soorten en maten.

Even was ik bang dat ik een soort verkooppraatje moest ondergaan, maar dat viel reuze mee. Op vriendelijke en zakelijke wijze legde de dame mij uit hoe de formaliteiten eruit zagen alvorens ik mijn moeder mocht meenemen.

Tenminste, de as van mijn moeder.

We hadden niet voor een urn gekozen en willen de as zelf verstrooien. Ik kreeg dus een soort reisurn mee. Ik mocht zelf een foto-omtrek kiezen. Ik zag de gebruikelijke afbeeldingen die horen bij rouw en verdriet: een bos, een kabbelend beekje, een veld met zonnebloemen, een zonsondergang... Ik koos voor een opname van de zee vanuit de duinen.

Bij mij was een vage associatie met de plek waar mijn ouders ons hadden grootgebracht: een dorpje aan zee.

De dame stond op en ging de as van mijn moeder halen.

Voorzichtig tilde ik de urn even op. Die bleek nog zwaar te zijn.

Even moest ik met kracht de absurditeit van het moment wegduwen: mijn moeder die door mij in een tasje werd gedaan.

De dame complimenteerde mij met de tas. Ik merkte onhandig op dat ik bijna het huis was uitgelopen met een tas waarop reclame voor de warme bakker. Ze keek me onbewogen aan: ze was gewend aan onhandige zonen.

Buiten regende het.

Samen met mijn moeder liep ik naar de auto. Ik zette haar op de bijrijdersstoel.

Ik mompelde:

"Nou mam, ze hebben niet veel van je overgelaten..."

De regen ging over in een hagelbui. Uit het crematorium kwamen plukjes mensen naar buiten gehold onder paraplu's of met colbertjes boven hun hoofd.

Ik startte de motor.


naschrift: blog naar aanleiding van het overlijden van mijn moeder. In:  https://hetmeisjevandedrummer.blogspot.com/ , ga ik in op haar laatste periode.