Achteraf de schaamte en het ongemak.

"Grote zorginstellingen merken nu: de zorg is echt een markt geworden"

Aldus één van de koppen in de Volkskrant vanmorgen. Uiteraard wordt de kop ingegeven door het faillisement van de Zonnehuisgroep en haar overname door Loek Winter en de jeugdzorgorganisatie LSG-Rentray. De overname gaat enkele honderden medewerkers hun baan kosten. De onderliggende gedachte van het artikel is dat de overheid niet langer bereid is om het "omvallen" van grote zorginstellingen te voorkomen door het geven van noodsteun. Als de consequentie van een falend bestuur is dat een faillissement onafwendbaar is, dan is dat maar zo. Met alle gevolgen van dien.

Ik moet het nog zien.

Natuurlijk, de bewindslieden in het kabinet brommen en schuren als het om noodlijdende zorginstellingen gaat, maar dat is toch vooral een kwestie van windowdressing. Ivo Opstelten is de ministers hierin voorgegaan: recht in de camera kijken, en met een beheerste, doch door woede getekende stem, zwaar bassend een paar flinke, vooral flinke, one liners de wereld in helpen:"Het is onverantwoord en we zullen dit nooit pikken."

Zoiets.

En ondertussen gewoon je ding doen.

Want welke minister durft het aan om de zorg van honderden, veelal hoogbejaarde en afhankelijke ouderen van de ene op de andere dag te stoppen?

Probeer dat voor de camera maar eens te redden met een flinke one liner. Lukt je nooit.

Dus dat gaat de gemeenschap geld kosten. Vaak veel geld.

Iedereen begrijpt natuurlijk dat de oplossing nooit gevonden kan worden in een dergelijke situatie. Als een (grote) zorginstelling financieel zo in de problemen is gekomen dat een faillissement of steunhulp onafwendbaar is geworden, is hier een langdurig proces aan vooraf gegaan.

Met bestuurders, toezichthouders, zorginkopers, financiers.

Vaak heeft de inspectie ook al even meegekeken.

En steeds opnieuw blijkt dat het in een dergelijk proces ongelofelijk moeilijk is om ergens het tij te keren: Mea Vita, Philadelphia, Amsterdam Thuiszorg, Zonnehuisgroep, IJsselmeer ziekenhuizen.

Na afloop blijft de schaamte en het ongemak. Bestuurder wijst naar toezichthouder wijst naar zorgkantoor wijst naar overheid wijst naar bestuurder. Soms duikt een ondernemingsraad nog in een procedure om voormalig bestuurders aansprakelijk te stellen. Een toezichthouder blijkt een bekende uit de landelijke politiek en moet accepteren dat hij nog jarenlang zijn falen voor de voeten geworpen krijgt.

Voorlopig zie ik de impasse nog niet doorbroken.

De markt zal het antwoord niet zijn.