Ik maakte deel uit van een groep vrienden die de wereld zou veranderen. We waren zo'n beetje 16, 17 jaar oud. Hoe we zo op het idee kwamen, het is mij volkomen ontschoten, maar in vrij rap tempo werden we anarchist of communist, dichter en liefhebber van de tachtigers: Kloos, Verweij, Perk.
En we schreven gedichten.
Heel veel gedichten.
En we schreven onder mooie pseudoniemen: kassandrus, raro, pjotr, behalve Selma, die schreef gewoon onder haar eigen naam.
En we hadden een eigen tijdschrift: de Téléphone.
We waren er druk mee. Op warme zolderkamers en in Goudse kroegen bediscussieerden we de wereld en onze poëzie. We reisden af naar steden in heel het land om boekhandels te vermurwen ons tijdschrift te verkopen. Overigens, nooit een probleem. We organiseerden in Gouda een cultureel festival, compleet met een tentoonstelling voor beeldende kunst, een dichtersfestival en als afsluiting een popconcert.
Dat popconcert was een onaangename gebeurtenis die ons, zwevend vriendengroepje, weer met onze voeten stevig in de Goudse klei plaatste. Het concert was nog niet begonnen of de plaatselijke motorbende reed het terrein op. Een indrukwekkende hoeveelheid spieren en tatoeages verzamelde zich voor onze kippeborsten. Voor een krat bier zouden ze het concert vrijwaren van ongeregeldheden. Het cynisme ging aan ons geschrokken gemoed voorbij en snel haalden we de gevraagde krat. Dat bleek verkeerd begrepen: dat krat moest vanaf dat ogenblik voortdurend worden aangevuld. De opkomst viel tegen en de beoogde hoofdact bleek een groep oudere heren die hun roem al lang geleden hadden vergaard. Dat moment hadden ze blijkbaar gemist en ze gedroegen zich ronduit belachelijk.
Inmiddels zijn we allemaal getrouwd, de meesten hebben kinderen die soms op hun beurt weer de wereld bestormen, we hebben onze banen en de onvermijdelijke hypotheken.
Allemaal?
Nee, niet Jan Gerben.
Die rijdt alweer ruim twee jaar op zijn geliefde Harley uit 1943 door Amerika.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten