Red een kaas

Het is vrijwel onmogelijk dat u er niet van heeft gehoord.

Red een kaas.

Hoe?

Jawel, red een kaas...

In het kort: dit voorjaar werd Noord Italië getroffen door enkele rampzalige aardbevingen. Het effect was dramatisch: huizen, werkplaatsen, kerken, wegen, spoorwegen, telefoonlijnen, rioleringen, ze raakten beschadigd of zelfs verwoest. Er vielen slachtoffers...

Kortom, een menselijk drama.

Eén van de getroffen groepen waren de kaasboeren. In de streek wordt de Parmezaanse kaas gemaakt. U weet wel, die smaakvolle, harde kaas. Smaakvol door haar leeftijd, ongeveer 2 jaar, waardoor de zoutkristallen knisperend je smaakpapillen beroeren. Deze kazen worden bewaard in enorme magazijnen. Daar rijpen ze.

En veel van die magazijnen zijn verwoest. De stellingen met kazen waren omgevallen, de kazen eruit gerold. De kazen waren gescheurd, gebroken en lagen op de grond. Ze waren onverkoopbaar geworden. Een drama voor de kaasboeren.

Dan maak je toch gewoon nieuwe kazen?

Zeker, maar dat duurt dan weer twee jaar voordat ze verkoopbaar zijn.

Een somber vooruitzicht, naast alle ellende die de mensen al had getroffen.

Twee Nederlandse ondernemers trokken zich het lot van de boeren aan. Ze begonnen spontaan de actie "Red een kaas". Simpel, je kon via hen voor € 25 anderhalve kilo kaas kopen. Zij haalden die naar Nederland. Zorgden ervoor dat de kaas in drie handzame stukken was verdeeld en bovendien ook nog vacuüm verpakt.

De belangstelling was overweldigend. Ruim 8.000 Nederlanders kochten samen 12.000 kilo kaas.

Voor een spontane actie van twee man, wordt het zo wel een flinke organisatie. Maar ze hebben het gedaan. Ze vonden op de landgoedfair op Heerlijkheid Mariënwaerd in Beesd ruimte om de kazen uit te delen aan de kopers. Deze kopers kregen ook nog eens gratis toegang tot de fair.

Wij waren er.

En het was een feestje. In de zomerzon op een prachtig landgoed stonden overal smaakvolle stands ingericht. Er was eten, er was drinken en er was kaas. Parmezaanse kaas.

Ondanks de enorme drukte, liep niemand elkaar in de weg. De organisatie wist steeds de gang er in te houden.

Na enkele uren vertrokken we weer met drie kilo kaas, een flesje Balsamico en met een opgewekt gemoed.

Er was ook kritiek.

Er waren mensen die niet in staat waren om naar de fair te komen.
Er waren mensen die thuis zijn begonnen om de kaas te wegen en concludeerden dat ze soms wel 3 ons minder hadden gekregen!

Geheel in stijl werd dat dan ook volop gemeld op de verschillende sociale media. En daar ontstond natuurlijk het beroemde "zwaan-kleef-aan-effect".

Maar volgens mij ging het erom dat mensen in het rampgebied konden worden geholpen. Niet om voor een dubbeltje op de eerste rij te kunnen zitten.

Een druppel op de gloeiende plaat?

Zeker.

Maar je zal maar op die gloeiende plaat zitten...

http://redeenkaas.nl/