Iemand moet me nog maar eens uitleggen hoe de menselijke geest werkt. Voor mij blijft ze vol van onverwachte kronkelingen en zijpaden.
Vanmorgen werd ik wakker met "Oh Carol" in mijn hoofd.
U kent het vast nog wel: die puberale uitbarsting van jongenslijden. Carol is het vriendinnetje van de zanger, maar ze neemt het allemaal niet zo vreselijk serieus.
Ze pest hem.
Hij klaagt zijn nood want ze maakt hem aan het ... huilen. Jawel. Maar nog veel erger is wanneer ze weg zou gaan, dan zal hij zeker....sterven.
Kom daar tegenwoordig nog maar eens om.
Ik hoor u nu worstelen. Hoe heette die zanger ook alweer?
Ik help u op weg: hij zong ook "Calender girl"; "Stupid Cupid"; "Next door to an angel"; "Oh Deliliah". De teksten zijn volstrekt, maar dan ook volkomen pretentieloos, de muziek is volledig gladgepolijst. We hebben het hier over eind jaren '50 van de vorige eeuw met een kleine uitloop de jaren '60 in, alhoewel hij toen natuurlijk werd weggeblazen door de Stones en anderen. Het schijnt, maar dat staat mij niet zo bij, dat hij in de jaren '70 nog een soort revival heeft gehad.
Ik ken hem eigenlijk alleen echt van dat mierzoete, huilerige "Oh Carol". Het eerste singeltje dat mijn broer en ik in ons bezit kregen: via een buurmeisje die toch meer voor de Rolling Stones voelde.
Zoeken in de Top 2000 heeft geen enkele zin: sinds 5 jaar is hij met dit nummer uit deze pophemel verstoten.Een veeg teken...
Neil Sedaka...
"Oh Carol, I am but a fool,
Darling, I love you tho' you treat me cruel
You hurt me and you made me cry
But if you leave me, I will surely die..."
Dat laatste viel overigens nog wel mee: hij leeft nog altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten