Ze ging een stukje wandelen.
Omdat het moest van de wijkverpleegkundige.
Met haar rollator.
Ze zat meestal thuis voor het raam. Ze keek wat televisie of bladerde in een tijdschrift. Ze stond op voor een kopje koffie of om een boterham klaar te maken.
En ja, ze was zwaar. Zeg maar, te dik.
Te weinig beweging.
Maar wat kon het haar eigenlijk schelen.
Ze was alleen en de komst van de wijkverpleegster 's ochtends en haar huishoudelijk hulp 's middags waren de enige momenten van contact voor haar.
Haar man was alweer 10 jaar geleden overleden. De kinderen woonden ver weg en de kleinkinderen had ze al een jaar niet gezien. Te druk.
Ze schuifelde onwennig over straat. De wind was koud en het miezerde licht.
Ze genoot.
Ze werd ook moe en besloot in een bushokje op het bankje te gaan zitten. Ze zat droog en ze strekte haar benen. Ze leunde op de rollator en haalde diep adem.
Van de andere zijde kwam nog een oudere dame aanlopen. Ook met een rollator. De dame keek haar aan en liep op het bushokje af.
"Dat is nog eens een goed idee", ze kwam naast haar zitten.
Er viel even een wat ongemakkelijke stilte, maar die duurde niet lang. De dame begon te vertellen. Over haar wijkverpleegkundige die haar had gezegd dat ze moest gaan lopen. Iedere dag. Weer of geen weer. Gewoon een frisse neus halen.
En ja, het was dezelfde wijkverpleegkundige.
De dames lachten.
Ze woonden vlak bij elkaar en besloten snel een kop koffie te halen in het dichtst bij zijnde huis.
En dat patroon begon zich iedere dag te herhalen.
Te mooi om waar te zijn?
Nee hoor, een echt gebeurd verhaal uit de wijkverpleegkundige praktijk van Buurtzorg Gouda.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten