Het komt maar zelden voor.
Dat iemand in een organisatie, een bedrijf, een politieke partij, opstaat en rustig verklaard:
Ik ben uw leider.
Dat vinden we in ons kikkerland niet chique. Dat vinden we arrogant. We zijn meer van het principe van gelijke monniken, gelijke kappen en doe maar gewoon....Mensen die zichzelf aanwijzen als leider, dat zijn mensen waar een luchtje aan zit.
Die moet je mijden als de pest.
Als je eens in de gelegenheid bent om een groep mensen die moet samenwerken te observeren, dan zal het je opvallen.
Er is een leider in de groep.
Ook als de groep elkaar niet kent of nog maar net met elkaar werkt. En die leider is niet persé degene die door de organisatie is aangewezen om de leider te zijn. Iemand neemt de touwtjes in handen, iemand hakt de knopen door, iemand wijst de groep de richting. Iemand weet de andere leden van de groep mee te nemen in de besluiten. Iemand luistert naar de bezwaren van de groepsleden en komt met alternatieve voorstellen zodat het proces weer loopt. Iemand is bereid om naar de formele leiders te verwoorden wat de groep denkt en is bereid de klappen op te vangen.
Er is een leider.
Maar die leider is zijn positie vaak direct kwijt wanneer hij of zij hardop zegt: "Ik ben uw leider."
Dacht het niet. Denken de meesten in de groep. Want eigenlijk houden we helemaal niet van leiders. Leiders sturen, leiders beslissen, leiders hakken knopen door. En lang niet altijd op de manier zoals ik dat wil. Leiders zijn eng.
Dus ontstaan er ingewikkelde patronen.
De leider verzamelt vriendjes om zich heen die steeds harder gaan roepen dat hij of zij de leider is. De formele leider trekt de informele leider dicht tegen zich aan en zegt: "U bent de volgende leider".
Wat meestal weer betekent dat de opvolger leider af is. En de formele leider de touwtjes weer steviger in handen heeft.
In ieder geval ontkent de leider voortdurend de leider te willen zijn. Waardoor minder uitgesproken leiders bij zichzelf denken:"Dan moet ik misschien de leider wel zijn". Die overigens op hun beurt natuurlijk weer ontkennen de leider te willen zijn.
En zo voort.
Soms komt een hele groep op deze wijze in een stuurloze positie. Niemand durft nog naar voren te stappen. De groep presteert niets meer. Alles lijkt te draaien om de vraag wie nu eigenlijk de leider is. En alles lijkt te worden overstemd door mogelijke leiders die in koor hardop blijven roepen de leider niet te willen zijn.
Wat zou het heerlijk zijn als er dan iemand gewoon opstaat en rustig zegt:
"Ik ben uw leider."
En vervolgens een buiging maakt voor de groep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten