Afgelopen maandag was voor mijn zoon een spannende dag. We hadden regelmatig via sms of whatsapp contact met elkaar. Die avond kon hij, maar wij, zijn ouders, zeker ook, opgelucht adem halen.
Tot mijn verrassing publiceerde hij niets op facebook.
Alles wordt door hem op facebook gezet.
Liefst met 6 uitroeptekens. Hoe onbenullig ook. En over reacties heeft hij niets te klagen. Die buitelen over elkaar heen.
Dit in tegenstelling tot berichtjes die door mij worden geplaatst. Dat is als roepen in een eindeloze ruimte en uiteindelijk, vaag, ergens, je eigen stem als echo terughoren.
Stiekem je eigen berichtje "leuk" vinden. Toch tenminste nog één.
Beetje lullig.
Maar goed, daar gaat het nu niet over.
Deze mijlpaal werd dus niet met de wereld gedeeld.
Ik aarzelde of ik dan iets zou schrijven. Of dat ik hem via sms een herinnering zou sturen. Ik wilde het voor mezelf eigenlijk niet toegeven, maar het hield me bezig. Steeds weer keek ik even of hij het bericht al had gepubliceerd. Maar nee, niks. Het bleef stil.
Het het was nogal een mijlpaal. Na jaren van zoeken en ploeteren was het dan eindelijk gelukt. Als hij in Nieuw Zeeland een hamburger eet met het formaat van een boeing 747, dan moet de hele wereld het weten; een eigen naamplaatje op zijn brievenbus en jawel; een biertje met vrienden....alles mogen we weten en zien.
Maar dit grote nieuws, dit blijft onder de pet.
Het meest stoorde het mij nog dat het mij zo stoorde. Het was toch zijn bericht? Het ging toch over hem en niet over mij? En wat is facebook nu helemaal. Een jaar geleden had ik er zelfs nog nooit van gehoord. En mijn kinderen leefden zich toen al volledig uit op dit medium.
Natuurlijk, ik ben een trotse vader. De hele wereld mag weten hoe geweldig mijn kinderen zijn. Dat gevoel kent iedere vader. Belangrijk verschil met vroeger is dat je nu zoveel mogelijkheden hebt dat gevoel ook daadwerkelijk wereldkundig te maken. Maar de reactie zal dezelfde zijn als wanneer ik het nieuws op mijn werk vertel bij het koffiezetapparaat: trotse vader. En de meesten zal het onverschillig zijn. Of je ziet ze denken: "Heb je hem weer met zijn zoon...."
En nu denken alle lezers zo langzamerhand: maar wat is dan die mijlpaal??
Ik zou zeggen, vraag het mijn zoon.
Want het is wel geweldig dat het hem is gelukt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten