Afgelopen week kwamen mijn vrouw en ik, na een flinke wandeling, aan in Lettele.
Lettele is een verstild boerendorp midden in Salland. Er komt één bus.
Een streekbus.
Die gaat maar één kant op. Naar Deventer. Geen straf. Deventer is een heerlijke stad. De bus rijdt beperkt. Wij moesten bijna drie kwartier wachten.
We gingen zitten op het bankje van de bushalte. We dronken wat water uit onze veldflessen en aten een appel. We keken om ons heen. Aan de andere kant van de straat waren twee winkels. Een supermarkt en ernaast een winkel die eigenlijk alles verkocht wat de supermarkt niet verkocht.
Een mooie verdeling, lijkt mij.
Zo verkocht de laatste winkel speelhuisjes voor kinderen in de tuin, kantoorartikelen, postzegels, ijzerwaren, gereedschappen en ook nog grote skelters.
De winkelier was voor de winkel met een schroevendraaier bezig een houten speelhuisje te demonteren. De deur van de winkel stond open. Geregeld reed iemand op de fiets, met een trekker of in een auto voorbij. Steeds werd er vriendelijk gezwaaid en soms was er tijd voor een kort praatje.
Van opzij kwam een moeder aanlopen. Ze duwde een buggy waarin een klein meisje. Naast haar reed een jongetje op een klein fietsje en achter haar kwam nog een meisje op zo'n grote skelter. Het meisje was de oudste, een jaar op zes. Het jongetje was niet ouder dan vier en het kind in de buggy kon nog maar net een beetje lopen. Moeder keuvelde met de kinderen. Het was een genoeglijk tafereel. Uiteraard werd de winkelier door moeder, zoonlief en de dochter op de skelter vrolijk begroet. Het was hem duidelijk wat de bedoeling was, hij legde de schroevendraaier weg en kwam naar de ingang van de winkel. De skelter en de fiets werden bij de deur geparkeerd en de hele groep verdween in de winkel.
Het duurde niet zo lang of moeder, buggy met kind, zoon en dochter kwamen weer de winkel uit. De winkelier bleef nog even in de winkel. Wat er precies gebeurde, is mij niet duidelijk, maar zoonlief besloot dat hij niet langer zou fietsen. Moeder, buggy en dochter op de skelter zetten zich in beweging, maar zoon bleef demonstratief bij zijn fiets staan. Moeder keerde om en ging op haar knieën voor haar zoon zitten. Het gesprek bleef voor ons verborgen, maar het effect was dramatisch. Zoon begon hard te huilen en draaide zich boos van zijn moeder weg. Inmiddels was ook de winkelier weer buiten. Wat bedremmeld bekeek hij het tafereel en glipte weer naar zijn klus. Moeder was weer opgestaan en liep langzaam met buggy weg. Dochter op de skelter volgde haar. Ze liepen door tot de bocht bij de hoek van de winkel, maar zoonlief hield vol. Hij bleef hardnekkig staan. Het groepje draaide zich weer om. Moeder begon opnieuw rustig op haar zoon in te praten. Dit keer was haar toon of haar verhaal effectiever. Na enig dralen en simmen besloot zoon dat het genoeg was geweest. Hij stapte op zijn fiets en moeder duwde hem een stukje vooruit. Dat ging niet erg handig, maar na enige meters begon de jongen zelf te fietsen.
De dochter op de skelter volgde het groepje, maar besloot na enige meters dat haar tijd was gekomen. Ze maakte luid duidelijk dat het skelteren haar niet meer lukte. Ze kwam tot stilstand, sloeg haar armen over elkaar en bleef broeierig voor zich uit kijken. Moeder negeerde haar dochter en liep langzaam met buggy en zoon op de fiets weg. Het groepje verdween om de hoek van de straat. Dochter bleef alleen achter. Ze besloot al snel dat het genoeg was geweest. Ze stapte van haar skelter af en liep vlug achter haar moeder aan.
Toen was het even rustig in de straat.
De winkelier zag de skelter onbewaakt op de stoep staan. Hij pakte het geval en zette hem voor de winkel.
Van om de hoek werd het huilen na enige minuten hoorbaar. Daar kwam de dochter met boos misbaar weer om de hoek. Ze liep stampend naar de winkel en pakte haar skelter. Ze ging er op zitten en riep nog een keer in de ruimte dat ze niet meer wist hoe de skelter werkte. Om dit te demonstreren, draaide ze ongelukkig met haar benen, zodanig dat de trappers geen beweging meer maakten.
Na enige tijd kwam moeder weer de hoek omzetten, met buggy en met zoonlief op de fiets. Ze liep rustig op haar dochter af en ging naast haar staan. Ze bleef strak voor zich uitkijken, maar vertoonde verder geen spoor van ongeduld of woede. Ze wachtte rustig tot haar dochter stopte met huilen.
Inmiddels kwam een vrouw uit het dorp op haar fiets voorbij. Ze constateerde gelaten dat de moeder nog niet erg was opgeschoten. De vrouwen begonnen een praatje. Inmiddels was ook de zoon weer van zijn fiets afgestapt. Hij keek zijn zusje aan. Zij negeerde hem volkomen. Ze bleef onmachtig met haar voeten wilde toeren uithalen. Zoonlief ging achter zijn zusje staan en begon haar te duwen. De skelter zette zich in beweging. De groep kwam weer op gang, moeder met buggy, zoonlief achter de skelter en dochter erop. Het fietsje van de zoon bleef deze keer staan.
Het probleem van de fiets drong nog voor de hoek van de straat tot de zoon door. Hij stopte abrupt met duwen en liep terug naar de winkel. Moeder was alweer de hoek om. De skelter kwam tot stilstand.
Alles in het dorp leek even tot stilstand te komen. De vogels hielden op met fluiten, de winkelier stopte met het demonteren van het speelhuisje, de zoon keek aarzelend achterom.
Het wonder geschiedde....het meisje zette de skelter in beweging en verdween om de hoek. Zoonlief sprong op zijn fietsje en volgde zijn zus en zijn moeder.
Waarmee ik maar wil zeggen, lieve lezers....je hoeft echt niet helemaal naar Almelo om iets te beleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten