Vanaf komende maandag ben ik weer aan de slag.
Het heeft lang geduurd deze keer. Toen we in juni terugkeerden van een lange vakantie, wist ik twee dingen: de zomervakantie ging beginnen en de markt voor interimmanagement in de zorg lag vrijwel stil.
Ik was dus voorbereid.
Na drie weken begon ik onrustig te worden.
En die onrust bleef voelbaar tot in oktober duidelijk werd dat ik een vervolgopdracht had gevonden. Ruim vijf maanden.
Het had niets met geld te maken. De afgelopen jaren heb ik veel opdrachten kunnen uitvoeren en ik heb consequent geld opzij gezet als buffer.
Het had ook niets met verveling te maken. Ik kan mezelf goed bezig houden en als dat talent een keer hapert, heb ik nog een partner die aan de lopende band opdrachten kan verzinnen.
Het is meer het gevoel aan de zijlijn te staan. Er niet toe te doen. Je ziet van alles, je hoort van alles, je vindt van alles, maar er is geen respons. Met enige regelmaat zocht ik natuurlijk bureau's en (oud) collega's op. Samen besprak je de situatie en de mogelijkheden. Dat was prettig: in de auto stappen, op weg te gaan, elkaar ontmoeten. Bezig zijn. Iets omhanden hebben. Iets waar je mee bezig wilt zijn. Niet voor de derde keer die week de kamer stofzuigen. Of wandelen met de honden.
Het bleek voor mij belangrijk om ritme aan te brengen. Het schrijven van een blog, dat hielp. Meestal twee keer op een dag. Over zaken in de zorg, over een herinnering die bij me opkwam, over actualiteiten. Gaan zitten en schrijven. Nadenken. Doelgericht: dat blog moest er komen. Dat hielp.
Het ontdekken van sociale netwerken. Twitter, Linked-in. De afgelopen periode mee geëxperimenteerd en dat leverde veel op. Nieuwe werkelijkheden en nieuwe vergezichten. Even meekijken langs de vinger van een mede-twitteraar. Zo ongeveer als een onverwacht gesprek op straat. En dat verschillende keren per dag.
Mijn blog werd, voor mij verrassend, door velen gelezen. Vanaf het begin eind juni, zo'n 4000 keer. Als gevolg hiervan steeg het aantal bezoekers van mijn website (ruime verdubbeling) en werden de hier beschikbare PDF-bestanden ("Achter de geranium" en een verslag van mijn studiereis naar Denemarken, in kader van zorg voor dementerenden) vele keren gedownload. Ook het aantal contacten op Linked-in steeg aanmerkelijk. Goed voor mijn persoonlijke pr dus, deze periode.
Niet onbelangrijk voor een eenzame zelfstandige.
Hoe het verder gaat met mijn twitteren en mijn blog, ik zal wel zien. De frequentie zal wel teruglopen, maar het schrijven van een blog vind ik leuk. Die zal wel blijven.
Maar nu gelukkig weer aan de slag. Als directeur thuiszorg bij de Amstelring/ Osiragroep.
Ik heb er zin in.
De genoemde teksten zijn te downloaden op mijn website: www.erik-zwart.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten