verzameling

Tijdens een uitzending van man bijt hond, kwam een bejaarde dame in beeld die snorharen van katten verzamelde.

Ze had er al 493. In een doosje. Achter slot en grendel.

Dan kon er niemand bijkomen.

Ze deed me denken aan mijnheer Groenteman. Hij werd bij ons opgenomen. Voor een week of drie.

Dan kregen de kinderen weer even de tijd om zijn huis leeg te halen. Dat gebeurde om de paar jaar opnieuw.

Alles sleepte hij naar binnen. Al jaren. Deuren, kranten, stoeptegels, boeken, oude fietsen. En ga zo maar door.

Een vriendelijke baas. Altijd in voor een praatje. En iedere keer weer uiterst bereid om mee te werken aan een behandeling. Want hij begreep het ook wel, zijn kinderen zaten met de brokken. Die konden de rommel opruimen die hij iedere keer weer bij elkaar sleepte.

Hij wist ook niet waarom hij het deed. Het was sterker dan hemzelf. Maar déze keer was het anders. Zijn dochter was zo verdrietig geweest. Het had hem tot inkeer gebracht. Hij zou stoppen met verzamelen.

Echt.

Na drie weken kwam het signaal van zijn schoonzoon. Het huis was weer leeg. Er waren meerdere vuilcontainers met rotzooi weggehaald. Het had niet veel langer moeten duren: de houten verdiepingsvloeren waren helemaal doorgebogen. Dat kon je zien aan de plekken op het behang. Verkleuringen, een holle streep. Levensgevaarlijk.

Mijnheer Groenteman had gebak voor ons gehaald. Om te vieren dat hij nu nooit meer terug zou komen. Vriendelijk zwaaiend liep hij van de afdeling af. Achter zijn schoonzoon aan.

Ik ging met een collega het bed van de heer Groenteman opmaken. Ik controleerde nog even het laatje van zijn nachtkastje. Er lag een luciferdoosje in.

Met afgeknipte nagels...