Kleuterschool

een willekeurige kleuterschool in 1966

Zou ze nog leven?

Het is wonderlijk hoe de menselijke geest soms werkt. Vanmorgen werd ik wakker met deze vraag. Nota bene over iemand aan wie ik liever niet terug denk.

Juffrouw Meester.

Zij was mijn juf toen ik op de kleuterschool zat. Die naam, die had ze ook niet zelf uitgekozen.

Het was in Castricum. De kleuterschool was een houten gebouwtje, drie straten verder bij ons in de woonwijk. Omringd door bomen en veel ruimte om te spelen.

Ik heb nog wel eens een foto van haar gezien. Omringd door heel veel kleuterkinderen. Ik zit ver bij haar vandaan. Zij droeg een in die tijd moderne, hoornen bril. Een lange vrouw met het haar hoog opgestoken in een knot. Licht mantelpakje. En natuurlijk lachen. Dat moest ook in 1968 al. Lachen voor de foto.

Om de één of andere reden had ze de pik op mij.

Ik zal ook toen wel al stronteigenwijs zijn geweest. Altijd alles beter weten. Altijd het laatste woord. Ook "keek ik met mijn handen", zoals mijn moeder zei. En ik was druk. Een baasje. Mijn opa noemde mij: "de kleine commissie."

Maar ik was ook 4 jaar oud.

Dan kun je toch niet zo heel veel zelfinzicht verwachten.

Als een kind jarig was, mocht het in de hal van het gebouwtje spelen. Daar stonden enorme houten blokken. Kon je prachtig hutten mee bouwen. En de jarige mocht een ander kind uitkiezen om samen mee te spelen. Behalve Erik. Die mocht nooit meedoen van de juf.

Op een dag fietste een achterbuurmeisje achter mij aan. Helemaal naar de kleuterschool. Op haar driewieler. Ik had Esther een paar keer gezegd dat ze terug naar huis moest. Maar dat verdomde ze. Dus kwamen we samen op het schoolplein aan. Juffrouw Meester was furieus. Ik raakte gefrustreerd, want wat kon ik er nou aan doen? Ik moest Esther terug naar huis brengen. Ondertussen waren de andere kinderen naar binnen gegaan. Ik huilde, terwijl ik het schoolplein weer afliep.

Achter me hoorde ik getik op het raam. Ik draaide me om en zag hoe de hele klas joelend en wijzend voor het raam stond. Juffrouw Meester stond steels lachend, wat op de achtergrond. Ze greep niet in.

Ze zal nu ergens rond de 70 zijn.

Het heeft lang geduurd voordat ik begreep dat ik zelf ook een rol speel in dit soort conflicten. Dat het ook met mij te maken heeft. Dat ik het kan beïnvloeden.

Daar hebben anderen mij mee geholpen. Door te spiegelen. Door te confronteren. Door soms even over mijn bol te aaien.

Maar juffrouw Meester hoort niet in dat rijtje thuis.