Debiteuren, crediteuren

Bij één van mijn opdrachten, liep ik de kamer in van één van de stafmedewerkers. Alhoewel deze dame een ijzeren discipline had, zag haar kamer er altijd uit alsof er een bom was ontploft. Ze keek me meestal wat verstoord aan en had duidelijk moeite om zich los te rukken van waar ze mee bezig was. Ze had het gewoon te druk. In een hoek had ik al een paar keer een indrukwekkende stapel dossiers gezien. De stapel reikte ongeveer tot mijn middel. Ik vroeg haar wat dat eigenlijk was. Ze keek er even verstrooid naar:

"O, dat is niet van mij maar van een collega die een paar maanden geleden vertrokken is..."
"Is het een idee om dan toch eens te kijken wat hier de bedoeling van is?"

Ze zuchtte diep en vroeg me wanneer ze dat dan moest doen. Ik suggereerde dat ze dat maar direct moest doen: van uitstel zou zonder enige twijfel afstel komen. Het duurde niet lang of ze kwam mijn kamer binnen. Ze kwam er niet goed uit: de hele stapel was van cliënten die al uit zorg waren, vaak al enige jaren. Ze zou haar vroegere collega wel even bellen, want ze wist wel dat die er tot de dag voor haar vertrek mee bezig was geweest. De volgende dag kwam ze opnieuw mijn kamer binnen:

"Het zijn debiteuren..."

Ik raakte gealarmeerd.

"Tot hoever gaat de stapel terug?"
"Het oudste dossier is van 2004"

Ik belde de controller. Hij vertelde mij dat er een aanzienlijke post dubieuze debiteuren bestond. Eh, nee, daar was momenteel niemand mee bezig. Ik vroeg om zo snel mogelijk een administrateur mijn kant op te sturen, die moest de stapel maar eens ontleden.

Er bleek voor enkele tonnen aan achterstallige rekeningen te zijn opgebouwd. De onderbouwing was in de stapel dossiers terug te vinden. De administrateur bleek een man met gouden handen: hij wist de hele debiteurengeschiedenis heel precies in kaart te brengen en tot onderbouwde rekeningen te vertalen. Hierna werd duidelijk dat we in een beschaafd land leven: vrijwel iedereen betaalde zonder enig probleem.