De dame kijkt ons een beetje zuur aan.Haar haar krult prachtig onder haar kanten kapje door. Verder is ze sober gekleed. Toch is het duidelijk dat ze welvarend is.
En dan die zure blik, daar kon de schilder met al zijn techniek, blijkbaar niet omheen. Je kan niet onmiddellijk veel hartelijkheid of een warm welkom verwachten, daarvoor kijkt ze te taxerend: wat voor vlees heeft ze in de kuip? Haar lippen houdt ze zuinig op elkaar geperst. Er kan niet onmiddellijk een lachje van af.
Haar portret hangt in Aken in het Couvenmuseum. Dit kleine, maar charmante museum is ondergebracht in een woning/ apotheek uit de 18e eeuw. Inderdaad, ooit eigendom van de familie Couven. Gerenommeerde burgers van de stad, apothekers en verzamelaars. Het museum straalt de zelfgenoegzaamheid en ook de zelfverzekerdheid van deze opkomende klasse uit. De adel en de geestelijkheid waren nog overal prominent aanwezig, maar de middenstanders beklommen de maatschappelijke ladder. Ze richten hun huizen steeds rijker in. In deze woning is zelfs een complete feestzaal, ingericht naar voorbeeld van een spiegelzaal uit de grote paleizen terug te vinden. Weliswaar alles in zakformaat, maar het was er toch maar.
De dame had het dus goed voor elkaar. Ze woonde in een, zeker voor die tijd, comfortabel huis met bediendes. Om haar zinnen te verzetten, was overal in huis kunst ondergebracht: schilderijen, serviezen, glazen, boeken, beelden. Wat gaat er dan schuil achter die grijze, wat trieste blik? We zullen het niet weten. Ze staart ons aan en laat ons wat bedremmeld onze weg vervolgen. Door haar huis, langs haar spulletjes, met tientallen andere nieuwsgierigen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten