Dit bord kwamen we tegen tijdens onze wandeling rond het IJsselmeer, ergens op de dijk tussen Enkhuizen en Hoorn. Links het water van het IJsselmeer, rechts van ons de polders van West Friesland. En ja, met een mager zonnetje, de frisse wind in onze rug en de stilte om ons heen, begreep ik de tekst wel.
Eén van de mooiste zangstukken, wat mij betreft, is het Requiem van Fauré. Een koor wat vaak vrijwel eenstemmig zingt met een ragfijne begeleiding. Een onderdeel van dit Requiem is "in paradisum". Het bezingt de heilige stad Jeruzalem. Jeruzalem als het oude symbool van het koninkrijk Gods. In de muziek hoor je de voetstappen van al die pelgrims die in de loop der eeuwen op weg zijn geweest, naar dat prachtige doel, ver weg, maar stap voor stap bereikbaar.
Het zit blijkbaar diep in onze genen: we verlangen naar evenwicht, rust. Het is in ieder geval een verzuchting die ik keer op keer hoor wanneer ik met medewerkers in gesprek ben. De veranderingen stapelen zich op, reorganisatie, fusie, veranderend financieringsbeleid, het golft behoorlijk de laatste jaren. En het eind is nog niet in zicht.
Hoe zou het zijn wanneer we op enig moment een bord passeren, waarop staat "het beloofde land". En dat we er dan gewoon zijn. Klaar. Rust in de tent.
Zou dan het requiem klinken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten