Tussen kunst en kitsch

Vandaag was er bij ons in de wijk een feest. Het centrale parkje was omgebouwd tot een feestterrein met enkele partytenten en de tegenwoordig onvermijdelijke springkussens voor de kinderen. Het was niet druk, maar druk genoeg om enkele ons bekende wijkbewoners tegen te komen. Ook ontmoetten we een echtpaar wat al 10 jaar achter ons bleek te wonen. We hadden hen nog nooit eerder gezien.

Eén van de attracties was een dame die antiek en curiosa naar waarde wist te schatten. Dat trok mensen. Een hele rij. Omdat we nogal hadden staan keuvelen, hadden we al verschillende mensen voor ons.

Het was prachtig.

Enkele dames, er stonden, nu ik erover nadenk, eigenlijk alleen dames in de rij, hadden grote boodschappentassen volgepropt met allerlei spullen en spulletjes uit de kasten thuis. Precies de spullen waarvan hij altijd roept dat het rotzooi is en zij blijft volhouden dat het waardevol moet zijn: ze waren van tante Truus geweest.

En dan weet je het wel.

Ook trokken enkelen met stalen gezichten spullen uit een tas die overduidelijk bij de Blokker vandaan kwamen.

Want je kán niet weten.

En maar serieus blijven kijken en duidelijk maken dat het complete rotzooi is wat op tafel werd gelegd. Ik zou graag eens stiekum willen meeluisteren hoe de dame die de beoordelingen deed, vanavond aan haar partner haar verhaal doet.

Ook onze vaasjes vielen bitter tegen. Eén viel onmiddelijk als een vervalsing door de mand. Dat was jammer, want hier hadden we onze kaarten op gezet. De ander, een foeilelijk blauw geval, kon door de dame die er verstand van heeft, niet worden thuisgebracht. "Iets Frans", zo suggereerde ze. "Nee, Chinees", fluisterde de man naast haar. "Misschien een creatieve chinees?" veronderstelde mijn vrouw. "Dat zou kunnen", antwoordde de dame opgelucht.

Dat was het dan weer.

Ondertussen had ik tussen het publiek verschillende mensen ontdekt uit mijn werkomgeving. Met hen kon ik nu mooi even bijpraten.

Netwerken tijdens een wijkfeestje. Zonder Twitter of Linkedin.

Toch wel zo leuk.