Voor me staat een dampende kop koffie en ik heb mijn laptop opengeklapt. Ik heb een CD opgezet met blokfluitmuziek van Jacob van Eijck. Ik zit alleen in de huiskamer, de rest van de familie slaapt nog. Een typische zondagochtendstemming.
Via mijn laptop surf ik over het worldwide web. Ik heb een, voor mij, nieuwe veilingsite ontdekt: hier worden vakanties, hotelkamers en appartementen geveild. Dat lijkt me leuk en ik doe verwoede pogingen een hotel op Ameland te bemachtigen. Dat valt nog niet mee, maar na twee rondes begin ik het door te krijgen: het komt echt op de allerlaatste seconde aan. Wie dan snel genoeg een nieuw bod doet wat hoog genoeg is om over al die andere, op het laatst uitgebrachte biedingen heen te gaan, die wint. Ik stop dus met bieden en wacht ongeduldig de laatste seconden van de veiling af. Zo is het opeens een zenuwslopende gebeurtenis geworden. Maar wel leuk.
Nog 15 minuten. De tijd tikt maar langzaam weg.
Internet en ICT valt nog maar nauwelijks weg te denken uit ons dagelijks bestaan. Mijn vrouw gaat, nadat ze haar ronde als wijkverpleegkundige heeft gelopen, meestal direct door naar de studeerkamer om haar cliënten in te voeren. Andere organisaties doen dit met een telefoon of handcomputer bij de cliënten thuis. Het gaat allemaal via internet. Bij een opdracht heb ik altijd wel een account voor het kantoorsysteem van de opdrachtgever. Zodoende kan ik via mijn telefoon of handhold computer, mijn email binnen halen. Zo blijf ik 24 uur per dag verbonden met het bedrijf.
Nog 10 minuten. Ik moet me inhouden. Het is verleidelijk, maar zinloos, om al een hoger bod uit te brengen. Het drijft de prijs alleen maar op.
Ik heb hierover nogal eens discussie met medewerkers. Ze klagen over het wegvallen van de grenzen tussen hun privé en werk. Het lijkt allemaal steeds meer door elkaar heen te lopen. Ik kan dit alleen maar beamen. Gelukkig geldt het voor iedereen en niet alleen binnen zorginstellingen. We kiezen er massaal toch ook voor om de hele dag met een gsm op zak te lopen, onze email te checken waar we ook zijn, we vragen om een account voor toegang tot de intranetsite van ons bedrijf. We staan er dus meestal zelf ook wat ambivalent tegenover. Ik ken maar héél weinig mensen van mijn leeftijd die principieel geen computer en gsm hebben. De vraag is dus veel meer hoe je er mee om wilt gaan. Uiteraard moet je met elkaar afspraken maken.maar het heeft, in mijn optiek, niet zo'n pas deze discussie volledig bij de werkgever te leggen. De eis bijvoorbeeld om iedere medewerker ieder half jaar een pak printpapier mee naar huis te geven, zoals me een keer overkwam, vind ik dan ook buiten proporties.
Nog 5 minuten. Er beginnen een paar bieders zenuwachtig te worden. De prijs loopt opeens snel op.
Veel zorginstellingen lopen achter met hun ICT-investeringen. Een financiële- en salarisadministratie is vaak geautomatiseerd. Met een beetje geluk ook de personeelsadministratie. Verder is er meestal wel een kantoorprogramma aanwezig waarop teksten kunnen worden verwerkt. Planningsprogramma's beginnen, in de ziekenhuizen en de thuiszorg, steeds meer ingang te vinden. Veelal is er nog geen sprake van integratie van deze pakketten, wat vaak juist een verzwaring en onnodige complicering van het proces met zich meebrengt. Gebruik van dergelijke toepassingen via internet, staat veelal nog in de kinderschoenen. Kortom, er kan nog een wereld worden gewonnen.
Yes, het is gelukt. Drie dagen op Ameland voor nog geen € 50,- Nu snel een ontbijtje op bed maken voor mijn vrouw. Dat is leuk wakker worden :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten