Jaap van den Heuvel, bestuurder van de Reinier de Graafgroep, is op zoek naar een dictator (http://www.skipr.nl/blogs/heeft-de-zorg-een-dictator-nodig-67862.html).
Die moet de problemen in de zorg maar oplossen. Als voorbeeld gebruikt hij Singapore waar het, in een feitelijke dictatuur, allemaal wel goed is geregeld.
Hij zal het ongetwijfeld allemaal niet zo serieus bedoelen, maar zijn boodschap is helder. Sturing geven aan de gezondheidszorg is inmiddels zo'n complex gebeuren geworden, met zoveel verschillende belangengroepen met zo vaak tegengestelde belangen, dat er zo langzamerhand geen touw meer aan vast te knopen is. En wat doe je wanneer je het overzicht kwijt bent? Je gaat roepen om de sterke man, een gids, een redder in nood.
Vanmorgen klaagde ik in mijn blog al over het gebrek aan beleid als het over de financiering van de zorg gaat. Er ontbreekt visie en een heldere lijn. Dat heeft natuurlijk hiermee te maken, immers, wie zijn visie? Vanuit welk perspectief trek je een lijn? De financier? De professional? De burger? De cliënt?
Ik begrijp dat dat lastig is. Zeker in ons poldermodel: iedereen mag, wil en moet gehoord worden. Eenduidige oplossingen bestaan niet. Het blijft een weg van trial en error, van vallen en opstaan, één sprong vooruit en weer twee terug.
Misschien denken we wel te groot. Misschien moeten we ons blikveld verkleinen. Starten bij die ene cliënt thuis. Professionals ruimte geven om oplossingen te bedenken. Samen met de cliënt. Er op vertrouwen dat dat werkt. Zonder allerlei controlemechanismen. Misschien moeten al die lagen om deze essentiële kern heen eens leren om gewoon te luisteren en te kijken. Echt kijken. En dan meebewegen.
Want een dictator lost problemen heel simpel op: je hebt zwart of je hebt wit. Maar met alle grijstinten weet hij zich geen raad.
En we hebben het wel over de effecten van de vergrijzing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten