Wachten

We hadden een bestelwagen gehuurd. We wilden een antieke eettafel ophalen in het zuiden van het land.

Halverwege de A16 ging het mis. We werden door passerende automobilisten gealarmeerd doordat ze ijverig naar onze achterband wezen. Lekke band.

Ik ben geen held met klussen en het verwisselen van een band is wel een erg praktische handeling. Ik belde de ANWB. Een vriendelijke dame wist me direct te vertellen wie ik was.

Altijd makkelijk.

Ze ging hulp regelen.

Ik zat nog geen 10 minuten te wachten toen ik via een sms een berichtje kreeg van de ANWB. Een bevestiging dat ze hulp zouden sturen en een specificatie van de locatie waar we waren gestrand.

Na een half uur kreeg ik opnieuw een sms: men was zich ervan bewust dat we nog aan het wachten waren. Het was druk en ik moest rekening houden met nog minstens een half uur wachten.

Na nog weer een half uur werd ik gebeld op mijn mobiele telefoon. Een dame van de ANWB vertelde mij dat de monteur inmiddels onderweg was. Hij moest echter nog wel een eindje rijden. Het zou nog wel een minuut of 10 duren.

Inderdaad, een klein kwartier later kwam de monteur aanrijden.

Ik was onder de indruk.

Precies op de momenten dat ik me onrustig voelde: je wacht op de vluchtstrook van een drukke snelweg en je begint je vrijwel automatisch af te vragen of ze je misschien waren vergeten...en daar kwam dan een berichtje.

Bij één van mijn opdrachtgevers maakte ik mee dat men begon te experimenteren met het online volgen van medewerkers in de wijk. Via hun mobiele telefoon waren ze te traceren. Zo kon de planningsfunctionaris onmiddellijk zien waar de wijkverpleegkundigen zich bevonden en hoe zich dit verhield tot de gemaakte afspraken met de cliënten thuis.

Liepen de afspraken, om welke reden dan ook, uit, dan kon de planningsfunctionaris ingrijpen. Ze kon de wachtende cliënten bellen en hen informeren. Ze kon met hen overleggen of iemand anders misschien moest langskomen. Het was een mogelijkheid die ik fantastisch vond. Ik was en ben ze nog nergens verder tegengekomen.

Want wachten op zichzelf is niet erg. Maar wachten met een groeiende onrust dat men je misschien is vergeten, is héél vervelend.