In "Achter de geraniums" doe ik studie naar het beleid rond dementerenden. Eén van de consequenties van de vergrijzing is dat het aantal dementerenden de komende jaren aanzienlijk zal toenemen. De bouw van intramurale plaatsen volgt al jaren niet meer de demografische ontwikkeling: men investeert vooral in het omzetten van verpleeghuisplaatsen in kleinschalige voorzieningen. Dat is goed en, omwille van de kwaliteit van wonen en leven, ook nodig. Het betekent ook dat we in toenemende mate geconfronteerd zullen worden met dementerenden thuis. En wie neemt de regie in dit proces?
Eén van de lastige dilemma's is het feit dat mantelzorgers voor dementerenden nu al vaak bovenmatig zijn belast. Die druk gaat toenemen. Wie neemt de regie?
Studies maken duidelijk dat deze vraag nog lang geen duidelijk antwoord kent. Gemeentes, waar veel van wordt verwacht, pakken de regierol hier en daar nog slechts heel aarzelend op. Zorginstellingen zijn veelal slechts gefragmenteerd betrokken, evenals woningbouwcoöperaties en welzijnsinstellingen. Huisartsen eisen een eerstelijnsregierol op maar lijken zich nauwelijks te realiseren wat deze eis betekent wanneer het aantal (ernstig) dementerenden thuis toe gaat nemen: moeten zij de regie nemen?
Op verschillende plaatsen in ons land zie je inmiddels, mede onder invloed van de Alzheimerstichting, ketenvorming ontstaan. Tegelijkertijd is voelbaar dat de zich verder ontwikkelende marktwerking in de zorg, deze ontwikkeling ook weer belemmert. Kortom, we hebben nog een lange weg te gaan en ondertussen tikt de klok.
Er is ook goed nieuws: vergrijzing betekent óók een enorme toename van het potentieel aan vrijwilligers. Nu hen alleen er nog van overtuigen dat hun maatschappelijke rol in deze zo belangrijk is dat ze hopelijk hun caravan ook enkele maanden willen laten staan...
Ook mijn studie is te downloaden op mijn website: www.erik-zwart.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten