Het verpleeghuis was gevestigd in een juweel van een gebouw. Het was ondergebracht in een oud kloostercomplex. De kapel was nog in oorspronkelijke staat. De gangen waren hoog en je voetstappen klonken hol door. De bewoners hadden een eigen kamer. Plafonds, vensters en deuren hadden mooie details door schilderingen of beeldhouwwerk. Kortom, een prachtig gebouw en verder was het feitelijk ongeschikt als verpleeghuis. Met name het sanitair was totaal verouderd en de dikke muren belemmerden de noodzakelijke moderniseringen.
Een deel van het gebouw was in gebruik genomen door een huisartsengroep, een apotheek, fysiotherapeuten en maatschappelijk werk. De oorspronkelijke binnenplaats was door de woningbouwcoöperatie overdekt en omgetoverd in een binnentuin met koffiecorner. Een uitgelezen kans om met alle gebruikers een centrum in de (drukke, volkse) wijk te ontwikkelen met veel aantrekkingskracht.
En daarover waren ze al jaren in gesprek.
Ik viel als interimmer dus met mijn neus in de boter. Week in week uit vond er een bespreking plaats met deelnemende partijen en de woningbouwcoöperatie. Er werd gepraat en gepraat en ondertussen gebeurde er in feite niets. Stel je voor: 4 of 5 directieleden van verschillende instellingen die in een vrijwel continu gesprekscircus gevangen zitten, notulen die hierover worden geschreven en dat gaat maar door. Er zat geen enkele sturing op dit proces. Het einddoel was vaag, het pad vrijwel onzichtbaar. Wel was duidelijk dat de woningbouwcoöperatie zo langzamerhand wanhopig werd, terwijl de zorgdirecteuren maar doorkoeterwaalden.
Ik kon vanuit mijn beperkte rol (het was maar een kortlopende opdracht en de focus lag niet op dit proces) weinig doen. Ik heb mijn verbazing naar verschillende deelnemers uitgesproken en heb de gesprekken gelaten voor wat ze waren.
Maar het was een prachtig gebouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten