De organisatie was nog maar enkele maanden gefuseerd, toen ik als nieuwe directeur binnen kwam. De fusie had vele, inhoudelijke argumenten gekend, maar om de organisatie hierin ook mee te krijgen, dat viel niet mee. Eén van de leden van de raad van bestuur kwam op enig moment mijn kantoor binnen. Hij klaagde zijn nood over het middenkader: ze bewogen niet mee. Sterker, ze leken wel iedere verandering vanaf het eerste begin af te breken. Hij was al jaren betrokken bij één van de fusieonderdelen van de organisatie. Zijn hoop was steeds geweest dat het opgaan in een groter geheel, de zaak in beweging zou krijgen. Enige maanden na de fusie begon hij te betwijfelen of zijn gedachte juist was geweest. Gefrustreerd sprak hij tegenover mij over "die kleilaag". Hij besloot dat het mijn opdracht was de ploeg er weer eens doorheen te halen.
Het thema hield me bezig want ik voelde zelf ook hoe moeilijk het was om de managers enthousiast te krijgen. Al snel kwam ik in gesprek met één van de operationeel managers die ook al lang in de organisatie werkte. Ik gaf hem het beeld van de kleilaag. Hij keek mij peinzend aan. Toen stond hij op en vroeg me of ik wist hoe een kleilaag ontstond. Langzaam maakte hij stampende bewegingen met zijn voet omlaag...
www.erik-zwart.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten