In het verpleeghuis moest een nieuw informatieboekje worden gemaakt. Zoals ik dat gewend was, keek ik eerst maar eens hoe dit proces liep. Na enige weken kreeg ik een eerste concept. Het was een boekwerkje waar door alle disciplines aan was meegewerkt, maar door het maatschappelijk werk nog wel het meest. Het begon dan ook met een zeer technisch verhaal over een heel specifiek soort opname en wat voor formulieren hierbij nodig waren. Veel regels over wat mocht en vooral niet mocht. Het was degelijk, er was zonder twijfel goed over nagedacht, maar het was ook het soort boekje dat je bij thuiskomst direct bij het oud papier gooide.
Ik vroeg een jonge medewerker op de activiteitenbegeleiding om eens met me mee te denken: ik had haar al een paar keer horen mopperen op de informatie die werd gegeven. Zij kwam met het prachtige idee om aan bewoners een weggooi-camera te geven en hen te vragen om die dingen te fotograferen die zij belangrijk, boeiend of leuk vonden. Ook gingen we met een aantal (familieleden van) bewoners in gesprek over aan welke informatie zij nu eigenlijk behoefte hadden. Het werd een heel ander boekje. Prachtige, spontane en onverwachte foto's, de informatie was kort en bondig maar ook to the point. Er werd door veel mensen positief op het nieuwe boekje gereageerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten