In de lage, open ruimte verzamelden zich steeds meer mensen. Stelletjes, opa en oma met kleinkinderen, gezinnen. Ze waren vrolijk en gingen zitten aan de tafels en stoelen die her en der waren neergezet. Toen het startmoment van de bijeenkomst naderde, maakten ongeveer 15 vrouwen zich los van alle groepjes en gingen vooraan in de ruimte zitten. Ze waren van verschillende leeftijden, van een jaar of 25 tot in de 60. Op een tafel bij hen in de buurt stonden bossen bloemen klaar. Er viel een afwachtende stilte. Die duurde niet lang want een dame nam plaats achter een katheder met microfoon.
Ik maak u getuige van een diploma uitreiking. Niet zomaar één. Als gevolg van de WMO, waren de teams met huishoudelijk medewerkers afgesplitst van de thuiszorgteams. Ook als gevolg van de WMO bleken nogal wat medewerkers feitelijk te duur om het werk te doen wat ze vaak al vele jaren deden. Dat bleek toen de gemeentes massaal kozen voor de laagste tarieven. Gevolg was dan ook dat vele thuiszorgorganisaties veel van deze medewerkers gingen ontslaan of dat de WMO-activiteiten werden overgedragen aan een schoonmaakbedrijf. Maar niet deze organisatie. Zij koos er nu juist voor om de medewerkers te behouden: ze werden overgeplaatst van de huishoudelijke zorg naar de thuiszorg. Dat had wel als consequentie dat ze meestal een opleiding moesten volgen om aan het vereiste werkniveau te komen. Dat had ook als consequentie dat ze het team waar ze veelal al heel lang werkzaam in waren, moesten inruilen voor een onbekend thuiszorgteam.
En daar stonden ze: de eerste groep die de opleiding succesvol had afgerond. Ze waren trots, ongelofelijk trots. Het was moeilijk geweest, de combinatie van werken en leren. Sommigen hadden al ruim 40 jaar geen opleiding meer gedaan. Een enkeling had alleen maar een lagere school opleiding gehad. Maar nu stonden ze voor ons en hielden het papiertje omhoog. Partners, kinderen, kleinkinderen, vrienden, broers en zussen, ouders, de zaal stond vol en juichte de vrouwen toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten