Omdat ons ziekenhuis als één van de eerste in Nederland serieus werk maakte van de ontwikkeling van een kraamsuite, werden we uitgenodigd voor een studiereis naar de Verenigde Staten. We reisden naar Detroit en vandaar naar Cincinnati en Indianapolis. Het was mijn eerste kennismaking met de VS. Ons hotel was aan de Ohiorivier. Door het raam van mijn kamer keek ik naar de skyline van Cincinnati. Meerdere hoge wolkenkrabbers op een klein stukje land. De verdere stad, hadden we vanuit het vliegtuig gezien, was een enorme pannekoek van eindeloze tuinsteden met vrijwel uitsluitend laagbouw. Ik vond het een opwindende ervaring om zo ver van huis op een ander continent rond te lopen.
Het eerste ziekenhuis was in Cincinnati. De rit met de bus duurde een klein uur. Het ziekenhuisgebouw riep nauwelijks emotie op: zo zien ziekenhuizen er blijkbaar over de hele wereld uit. Een centrale hal met een balie, enkele winkeltjes en een koffiecorner, hierboven verpleegafdelingen en achter de hoogbouw de poliklinieken en facilitaire ruimtes. De ontvangst was echter opmerkelijk. We werden joviaal ontvangen door een afdelingsarts. Alsof we verloren kinderen waren, werden we binnengehaald en een ontvangstcomité ontfermde zich liefdevol over ons, verre reizigers. De rondleiding liet ons een heel ander concept van een kraamafdeling zien en uitgebreid werden we ingewijd in deze nieuwe manier van denken. Onze vragen werden welwillend beantwoord. We kregen koffie met taart. Op het moment van afscheid, een kleine 2 uur later, stonden de verschillende verpleegkundigen en artsen met blocknotes klaar om onze (email)adressen te noteren: we hadden nieuwe vrienden gemaakt.
Even later liepen we door de hal. De afdelingsarts, die ons zo joviaal had ontvangen, kwam om een hoek heen lopen. Spontaan stak ik mijn hand omhoog. Verstrooid keek hij me aan en vervolgens over zijn schouder naar achter om te zien naar wie ik zwaaide.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten