Ik was door de staffunctionaris van de woningbouwcoöperatie meegenomen naar het seniorencomplex.
Het gebouw was door de coöperatie overgenomen van een andere coöperatie die deze stad ging verlaten.
Ik kende het gebouw wel. Het was een pand met een bijzonder ingewikkelde indeling. Overal waren gangetjes en overal stonden muren. Onderdeel was een dienstencentrum van de gemeente waarin een creche en een flinke ruimte voor activiteiten voor ouderen in de buurt.
Toen het pand werd overgenomen, was men al druk bezig met de nodige opknapwerkzaamheden.
Verbaasd liepen we rond.
In essentie veranderde men niets aan de indeling van het gebouw, terwijl dit de gouden kans was. Het zou prachtig zijn als het dienstencentrum, de creche en een bibliotheek die ging komen, integraal onderdeel zou worden van het geheel.
Het middengebied, nu een loze ruimte met hier en daar een zitje, kon een prachtige koffiehoek worden waar de hele buurt van kon genieten.
Ter plekke besloot de staffunctionaris om de directeur van de woningbouwcoöperatie te bellen. Die sprong direct in zijn auto en samen liepen we nog een keer door het complex. Onze zorginstelling kon wel iets met een ruimte, waar we een dagopvang konden onderbrengen en de senioren die hier woonden, zouden gebruik kunnen maken van onze thuiszorg. Ook de gemeente zou overtuigd moeten worden van dit afwijkende concept: vloeiende overgangen in plaats van blokkerende muren en afgesloten deuren.
De directeur had lef. Ter plekke besloot hij de werkzaamheden stil te leggen. In een paar dagen werden de plannen bijgesteld.
Het gebouw is nu voor oudere bewoners één van de pareltjes van de stad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten