Sherman House

Nu ik toch over Amerika begonnen ben....

We werden meegetroond naar een restaurant, wat de trots van de hele streek was: the Sherman House. Nu zouden we in Nederland niet onmiddellijk in onze auto springen om 2 uur te rijden naar een Duits restaurant, maar dat is in de VS wel anders. Ze kwamen overal vandaan en hadden veelal een rit van enkele uren achter de rug om hier de maaltijd te kunnen nuttigen. Het restaurant bevond zich in een dorp ergens boven Cincinnati. Het dorp was van een onvoorstelbare saaiheid: drie huizen (misschien wel 4), een benzinestation, een enorme parkeerplaats en natuurlijk "The Sherman House". We werden direct naar een apart zaaltje gebracht. Hier wachten we de loop van de gebeurtenissen af. Het begon met de entree van enkele serveersters. Verbijsterd zagen we enkele meisjes binnenkomen in kostuums die heel vaag ergens aan Duitse klederdracht deden denken. Het was allemaal net iets korter en krapper en met kleurencombinaties die we in Duitsland in ieder geval nog nooit hadden gezien. Natuurlijk waren de lange haren gevlochten en gekruld opgestoken op het hoofd. Even vreesden we dat ze in gezang gingen uitbarsten, ze bleven in de deuropening staan, maar dat gebeurde niet. Er viel een ongemakkelijke stilte waarin wij ons realiseerden dat er de verwachting was dat we in applaus zouden zijn uitgebarsten.
Er was voor ons een menu besteld, dus het eten kwam direct het zaaltje binnen. Het Duitse zat hem waarschijnlijk in het feit dat alles dreef in een dikke jus. De smaak werd volledig overheerst door deze vette drab. De groenten waren tot snot gekookt en het water smaakte, als overal in de VS, naar chloor. We hebben niet zoveel gegeten. Op de terugweg naar het hotel, speurden we naar een "Dutch Snack Corner", maar dáár hadden ze nog nooit van gehoord.