Toch ook ben ik wantrouwend als al te gemakkelijk afstand wordt genomen van de eisen die HKZ stelt. Tijdens één van mijn opdrachten zakte één van de thuiszorgteams ernstig door het ijs, toen er een kwaliteitsmeting werd uitgevoerd. Met name de dossiervoering bleek ver onder de maat. Het team bleek zeer onwillig om veranderingen door te voeren. In een stevige discussie die wij voerden, betoogden ze dat HKZ achterhaald was en dat ze zelf als professionals heel goed wisten of ze al of geen kwaliteit leverden. Daar had ik als directeur (nog wel een interimmer) helemaal niets mee te maken.
Nadere analyse leerde dat er veel problemen waren binnen dit team. Dat kan en problemen zijn er om te worden opgelost. Het team had echter een sterke neiging om de problemen binnenskamers te houden. Ik begon te begrijpen waarom objectiverende kwaliteitstoetsen als bedreigend werden ervaren. Ik ben opnieuw naar het team gegaan en ben met hen, als professionals, in gesprek gegaan. Als professional kan en mag je het niet accepteren als een dossier niet op orde is. Een dossier blijft nu eenmaal vooralsnog een belangrijk communicatiemiddel. Het team bleek met allerlei schriftjes te werken. En daarom waren de dossiers niet op orde. Toch werden er veel fouten gemaakt, dus de schriftjes waren niet ideaal. Ik bleef hen aanspreken op hun professionaliteit: dit kan je dan toch niet accepteren? Daar heb je toch (inderdaad) geen directeur voor nodig. Maar hoe kan het dan, dat niemand binnen het team teamgenoten op fouten aansprak?
Geleidelijk merkte ik dat binnen het team verschillende verpleegkundigen in beweging kwamen. De hiërarchie zoals die zich binnen het team had ontwikkeld, werd doorbroken. Dit proces verliep nog sneller toen ik een nieuwe manager kon benoemen voor het team. Die begon domweg dossiers te controleren en liet mensen bij zich komen als een dossier niet op orde was.
Het team slaagde uiteindelijk met vlag en wimpel voor de hertoetsing een half jaar later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten